Blog 8 (NL - ING)

Hola chicos y chicas!

En daar zat je weer achter je beeldschermpje de nieuwe blog van Beau te lezen.. Net geen twee weken geleden, maar ik heb weer een vol lijstje met dingen die ik graag wil vertellen aan jullie! Maar hoe ziet zo'n lijstje van mij er eigenlijk uit? Ongeordend, onduidelijk, onoverzichtelijk. Hoe je het maar wilt noemen. Maar, het belangrijkste is dat ik elk mogelijke momentje kan pakken om mijn belevenissen even snel op te schrijven. Als ik het zelf maar snap en het netjes uit kan werken in mijn blog :)

Zoals ik volgensmij wel vaker begin, zal ik ook dit keer beginnen met mijn avonturen op school. Zoals jullie weten, geef ik Engels les op school. Ik ben voor 4 jongens van mijn klas de leraar. Twee keer per week ga ik een uur met de jongens om de tafel zitten en 'werken we' aan Engels. Dit is heel lastig met 4 jongens van 15-18 jaar, die allemaal zitten te klieren en het geen van allen serieus nemen. Het niveau wat de klas zou moeten hebben om de ESO (middelbare school) voldoende af te sluiten is A2. Deze jongens hebben het niveau A1 volgens het officiele Europese niveau. Het is gezellig, maar te gezellig. Éen ding maakt het wel lastig: ik mag wel les geven maar ik heb niet de bevoegdheid om ze de deur uit te schoppen. En dat weten de jongens ook. Dus, kortgezegd, ze maken het me niet makkelijk. En omdat ik een leeftijdsgenoot ben, ben ik leeraar en afleiding tegelijkertijd want ze vinden het alle vier heel gezellig om met mij te kletsen. Engels is hier dramatisch. Om het maar even aan te geven: er zijn leerlingen die naar 10 jaar Engels nog niet eens kunnen aangeven dat ze de vraag niet begrijpen. Maar goed, anderzijds, dat laat me wel weer slim voelen.

2 keer per week krijg ik privéles van mijn docente voor Castellano. Ze is heel slim, en het is een lieve vrouw met een goed hart. Je hebt docenten die overdrijven, je hebt mensen die opscheppen of doen alsof ze heel slim zijn, maar deze vrouw is echt geen dommertje. Een wandelende encyclopedie. Ze legt me stapje voor stapje alles uit wat betreft de Spaanse taal. We zijn nu al bij de theorie voor 10-jarigen! Vooruitgang, vind je niet? Deze vrouw heeft jarenlang Spaanse les voor buitenlanders gegeven dus ze weet wel wat ze doet, net wat ik nodig heb. En ze doet haar werk en mijn lessen met veel plezier, very important!

Éen van de 3 uren Castellano hebben we planlector. Wat houdt dit in? Gezamenlijk met de klas een boek hardop lezen die we in maart uit moeten hebben. Ieder hoofdstuk een kort examen. En de vrouw die mij Spaanse les geeft, maría, keek me in de ogen. En ik in die van haar. En we keken elkaar aan. 5 seconden. Ik wist al bijna zeker wat er ging gebeuren, maar als ik nu weg zou kijken zou het zeker zijn. En de 5 seconden waren om. 'Beau, jij bent aan de beurt om te lezen!' Ik wist het. Ik kan veel van María leren, het is een slimme vrouw, een aardige en lieve vrouw, maar het is liever een stapje te moeilijk dan te makkelijk. Dus, mocht ik ook hardop lezen voor de klas. Beter dan verwacht, ik heb mezelf verbaasd! En de docente ook tevreden! En de klas.... Ik kreeg een groot applaus! Door de verlegenheid vanwege het applaus keek ik om me heen en zag ik 48 ogen op mij gericht. 48 ogen die mij aankeken dat ik het goed had gedaan en dat zij het zelf nooit zo zouden kunnen lezen in het Engels, haha. Want ja, het zijn Spanjaarden, haha.

Een aantal blogs geleden had ik een stukje geschreven over onze directeur die van die gezellige bezoekjes brengt tijdens wiskunde. Er is niet veel veranderd, overal gaat een dikke streep doorheen of een doktershandschrift achteraan. Ook als ik het lijntje van een wortelteken niet lang genoeg maak. Of ik schrijf de sommen naast elkaar in plaats van onder elkaar. Maar ik moet zeggen, mijn mening is iets veranderd. Zoals iedereen wel eens heeft, had ik ook een klein vooroordeel. Heel klein. Mini. Maar, daar moet ik wel bij zeggen: mijn mini vooroordelen staan nooit vast en kunnen heel makkelijk veranderen. Je kan het eerder een eerste indruk noemen, zoals we dat beter kennen. Het is een goede man met een goed hart, die het beste wil voor zijn leerlingen. En heel misschien zelfs heel af en toe een piepklein beetje humor. Of zoiets. Ach, hij wil het beste voor de mensen om zich heen, leren leren leren!

Tijdens het project de escena hebben we ons eerste proefje gedaan. Door de school wandelen als zombies, 100-jarige mensen, of als 'neutros'. Wat wil dat zeggen? Geen emotie, geen denken, geen durven, geen voelen, geen menselijk bestaan. We zijn geen mensen. We zijn geen robots. We zijn niks. Kunnen niks, denken niks. Neutraal. En zodoende door de school, midden in de aula oefeningen doen die te maken hebben van het beter kunnen uitoefenen van het theater. Ook een leuk dingetje: met zijn allen een vreemde klas binnen lopen. Voor de klas staan. Iedereen neutraal. Als er eentje lacht, wordt diegene de deur uitgeschopt. En de kinderen van de klas maar lachen en lachen. Wat is dit, wat is dit. Dat was wel even moeilijk. Je kent het wel, het spelletje waarbij twee personen elkaar in de ogen aankijken en proberen niet te lachen. Dat gevoel dus. Als kers op de taart kwamen we terug in de klas en vertelde de docent allemaal moppen waarbij we nog steeds hartstikke neutraal moesten blijven. Tring tring! Voordeel! Als ik me namelijk niet goed concentreer op wat de mensen aan het zeggen zijn, hoor ik het niet en versta ik het niet. In tegendeel tot het Nederlands, wat mijn moedertaal is, waarbij je hersenen je dwingen om te luisteren omdat je alle woorden herkent. Maar dit is niet mijn taal, dus ik had een klein voordeeltje. Resultaat: ik was een van de paar leerlingen die zich neutraal had weten te houden. Toma!

Toen ik thuiskwam heb ik het spelletje nog even doorgespeeld. Als je namelijk niet weet wat er gaande is, is het best angstaanjagend. Niemand is zo neutraal. Ik deed niks wat menselijk wat gedurende één uur thuis. Mijn gastbroer herkende mijn spelletje omdat hij vorig jaar hetzelfde had gedaan. Ik heb mijn gastvader aan het lachen gemaakt en mijn gastmoeder bang gemaakt. Haha. Maar goed, alles voor het toneel om goed in je personaje te komen. Je moet je immers helemaal inleven in je rol, dat is wat men zegt.

Afgelopen donderdag heb ik de bekentenis gedaan in de kerk. Eerst hebben we wat liedjes gezongen, en heb ik geluisterd naar de priester die zijn niet één woordje, maar heel veel moeilijke woordjes deed. Dus af en toe droomde ik een beetje weg. Ik heb de bekentenis gedaan. Naast de priester zat ik, op een van de vele banken in de kerk van de school. Ik deed mijn verhaal, blijkbaar moest ik zeggen welke dingen ik fout had gedaan in mijn leven en wellicht dingen waar ik dus spijt van heb. En ja hoor, hoe krijg je het voor elkaar Beau. Ik, alles in het Spaans, mijn verhaal aan de priester. En ik snapte zelf ook wel dat het niet zoiets was als 'Ik heb gister mijn huiswerk niet gemaakt.' Dus, had ik een kort maar pakkend verhaal van een paar minuutjes, de tijd die iedere leerling ongeveer in beslag nam. Zoals ik mijn verhalen schrijf, vertel ik ze ook in mijn eigen stijl. En blijkbaar pakt het mensen, want ik heb het voor elkaar gekregen om de priester te emotioneren. 'Gaat het goed meneer?' 'Ja, het gaat goed meisje, je verhaal emotioneert me gewoon.' Zichtbare vochtige oogjes. Zoals enkele katholieke lezers weten, heeft hij mij volgens het ritueel gezegend. Ondanks dat ik helemaal geen persoon van geloven ben, en ook niet zo ben opgevoed, voelde ik me na afloop een beetje raar. Een raar maar opluchtend gevoel. Het was bijzonderder dan ik had verwacht en het heeft me echt een bijzonder gevoel achtergelaten, vooral de 10 minuten nadat ik de kerk uitliep heb ik erg lopen denken.

Gisteren ben ik voor het eerst naar de talenschool geweest, Franse les. Twee keer twee uur in de week. Waarom ik Frans wil leren, althans herhalen, heb ik al gemeld in de vorige blog. Maar het zal me vooral helpen om het Frans, Castellaans en Valenciaans beter te begrijpen en om mijn VWO examen te overleven. De docente is erg aardig en is een echte typische Française. Een woord moet perfect Frans uitgesproken worden voordat het goedgekeurd word op uitspraak. Want de Fransen zijn trots op hun taal. Omdat Valenciaans best wel op Frans lijkt, kon ik het document van 7 Valenciaanse paginas afgelopen woensdag in de les een beetje begrijpen. Een beetje. Maar ik begreep lang niet alles, dus ik probeerde mijn woordenboekje Spaans - Nederlands te pakken voor wat hulp. Eerst Valenciaans naar Spaans en daarna naar het Nederlands. Terwijl ik mijn woordenboekje wilde pakken, draaide ik mij om naar mijn rugzak die wat verweg van mijn stoel was. Maar niet de moeite waard om op te staan, dacht ik. Dus ik wipte mijn stoel een klein beetje naar achteren en reikte mijn hand uit naar de rugzak. 3 seconden laten lag ik op de grond. Want ja, zo handig ben ik altijd al geweest.

Verder hebben we nieuwe plaatsen gekregen tijdens de lunch en zitten we niet meer aan tafel met de jongen die heel veel eet. Ik zit aan tafel met mijn beste vriendin hier in Spanje, en met twee gezellige jongens. En ze doen mee een beetje denken aan Mario en Luigi! Een jongen wat kleiner dan de ander en van normale breedte, en de andere jongen wat langer en hij lijkt wat dunner (maar dat komt door de lengte). Gek genoeg heet te lange jongen Mario. Anyways, het is heel gezellig aan tafel en we hebben leuke lol. Laughing out loud, that's what we're doing.

Op school volg ik ook Latijn. Eerlijk is eerlijk. Ik snap er geen ene reet van. We werken namelijk met grammaticale benamingen vanuit het Spaans en soms zelfs met grammaticale onderwerp die in de Nederlandse taal niet bestaan. Ja, dit heeft de docent ook bevestigd. Om de les een beetje leuk te houden, wisselen we alles wat af. Het leren van de taal, de cultuur in de tijd van de Romeinen, en af en toe wat theater. Zo moesten wij een toneelstukje opvoeren in het Spaans voor mijn gastvader (de teamleider), de directeur, de onder directrice en de klas. Maar niet zomaar toneel: verkleed als echte Romeinen. Helaas heb ik hier geen foto's van, om 2 redenen. Ten eerste kan ik de foto's niet vinden op de site van de school (en ook niet op de Facebook pagina), en ten tweede kreeg ik drie boze gezichten naar mij gericht nadat ik zei dat ik misschien foto's voor mijn blog kon gebruiken. Meteen beginnen over de privacywet en al dat gedoe. Pfff. Nou, laat maar zitten dan. Dan maar geen leuke herinnering voor later. Ik moet zeggen dat ik ook niet altijd op de foto wil, maar als de foto dan toch al gemaakt is door de docent, mag het dan wel geplaatst worden op een site wat bijna alleen maar Nederlanders lezen die jullie toch niet kennen?

Tot nu toe overleef ik school aardig. De mensen helpen mij goed en het is best gezellig. Ik begin een beetje te wennen aan het feit dat de school veel strikter is dan in Nederland. Maar, het heeft nog steeds wat tijd nodig. Verder heb ik al wat cijfers: 9 Castellano, 5 sociales, 6 sociales, 8 sociales, V Castellano. Maar je had toch geen toetsen? Nee, dat klopt. Ik word beoordeeld op huiswerk, inzet, etc. Deze cijfers zijn gebasseerd op korte presentaties en mini-verslagen. Ook heel apart. Op een ochtend vorige week vroeg een klasgenoot mij of ik geleerd had voor het proefwerk van sociales. 'Proefwerk? Pardon?' Ja, we hadden dus blijkbaar een proefwerk. Maar zoals wel meer dingetjes in de klas, krijg ik niet alles mee. En we hebben geen online agenda zoals op Dingstede. 2e uur was het proefwerk. Ik heb niet eens de moeite gedaan om het eerste uur tijdens gym te leren, dat is lastig. Dus ik kwam totaal onvoorbereid aan, maar ik was totaal niet in paniek. Alle docenten zeggen tegen mij dat ik me niet te druk hoef te maken, geen zorgen, het komt goed, rustig aan.. dus dat doe ik dan ook maar. Tafels uit elkaar. Toets. Maar niet zoals in Nederland met een papier met vragen. Echt niet. 'Hoe wil je het doen?' 'Wil je een groot papier?' 'Wil je een tekening maken?' 'Wil je een mindmap maken' 'Wil je de informatie die je weet languit opschrijven'?" Wat je maar wilt. Het doel is: laten zien wat je hebt geleerd. En op welke manier je dat inlevert maakt niet uit. Mijn docent was zelfs blij dat ik niet geleerd had. De docenten hier willen dat je goed meedoet in de les, je huiswerk maakt en vragen stelt als je vragen hebt, maar vinden het helemaal niet belangrijk dat je leert voor een toets. Als je namelijk niet leert voor een proefwerk, lever je het eindresultaat in met pure informatie wat je hebt geleerd en wat je op zult slaan in je lange termijn geheugen. De docenten hier willen geen ingeleverde informatie wat je gisteravond hebt zitten leren en wat je volgende week niet meer weet. Dat bedoelen ze met de term 'pure informatie'.

Genoeg over school. De dagen hier gaan ontzettend snel. Ik zit hier inmiddels alweer 6 weken als ik me niet verrekend heb. Het voelt als maximaal 3. Time flies when you're having fun. Ook lijken de dagen op Dingstede tot 14.45 langer dan hier tot 16.45. Hoe dat komt weet ik ook niet. Misschien omdat we geconcentreerder in de les zijn, en dat daardoor de tijd sneller gaat. In plaats van aftellen totdat het tijd is om te gaan, zoals dat normaal gesproken in Nederland gaat. Misschien door het weer, ik loop hier namelijk nog steeds met korte mauwen. 'Eres loca?' 'No tienes frio?' 'Ben je gek geworden(vertaling)?' 'Heb je het niet koud?' Ze blijven het vragen maar ik blijf maar antwoorden met nee. Nee, ik heb het niet koud. Nee, het is niet koud. Af en toe moet ik mijn vest écht aan doen van mijn gastvader, wat wel aangeeft dat ze hier heel goed voor me zorgen. Maar echt, ik heb het niet koud. Als ik het koud heb, trek ik mijn vest wel aan, haha. Dus, 9 van de 10 keer heb ik mijn lekkere warme wollen trui uitgeleend aan klasgenoten die het koud hebben. Mensen. 20 graden overdag. HET IS NIET KOUD.

Zoals gewoonlijk ga ik mijn verhaal weer opsplitsen in 2 delen omdat het anders echt te veel word om in één keer te lezen. Deel 2 zal ik morgen schrijven en posten.

Buenas noches,

Beau

 - I'm sure that the translations in English for both parts will be online this weekend. -

----------------------------------------------------------

Hola chicos y chicas!

And there you were again behind your screen, reading the new blog of Beau… just a little bit less than 2 weeks ago, but i already have a full list of things that i really have to tell you. But.. how does a list like that actually look like? Disordened, unclearly and nobody understands it but i do. The most important thing is that i can take every possible little moment to write down my adventures. The most important is, that I can understand it and that i can work it out in a way that you can also understand it.

Like the way i start more times, i also will start this time with my adventures at school. As you may know, i teach English at school. I am an English teacher at school for 4 boys of my class. Twice a week i’m sitting around the table with them and we’re ‘working’ difficult things out. We ‘work’ about English. But, this is very VERY difficult with 4 boys of 15-18 years old. They are all laughing, doing childish things and no one takes it serious. The class should have level A2 of English to graducate in English at school, after 10 years of studying English, but there are only a few who have that level. Those boys have A1 according to the official European level. Or less. It’s really cozy, maybe a little bit too cozy, haha. There’s one thing which makes it very difficult: i can teach them but i don’t have the ability to send thema way from the class. I can’t put them out of the class, and they know that..So summerized, they won’t make it easy to me. And because i’m in the same age, i’m a teacher and a distraction at the same time. They all 4 like to talk a lot, especially with me during the classes. English here is dramatically bad. To give you an indication: after 10 years of English they even can’t say that they don’t understand something. But, from the other side, it makes me feel smart.

Twice a week i get private classes from my Spanish teacher. The is very smart, it’s a lovely woman with a good heart. There are teachers who exagerate, there are people who make themselves look smart even if they aren’t, but this woman really isn’t stupid. She really is smart. A walking encyclopedia. Step by step she explains me the Spanish language. We already are in the theory for 10-year old people! progress, don’t you think? This woman has given Spanish to foreigeners for many years, so she knows what she’s doing. Just what i need. And a thing that’s also very important, she loves to help me and she loves her job!

One of the three hours of Castellano we have ‘planlector’. What does this mean? Read a book together with the class, out loud, and which we has to be finished in march. Every chapter a short exam. Well, every chapter we have to make a short summary. And my Spanish teacher looked deeply in my eyes. And i looked in hers. We looked at each other. 5 seconds. I was almost sure what was going to happen, but if i would turn my head away it would 100% sure. And the 5 seconds ended. ‘Beau, it’s your turn to read!’. I knew it. I can learn a lot from María, it’s a real smart woman, but rather a bit too difficult than too easy. So, i got the honour to read out loud for my class. Better than expected, i suprised myself! And my teacher also was satisfied. And the class…i got a big applause! Dispite the shyness because of the applause, i looked around me and saw 48 eyes looking at my that i had done a great job and that they never could do it that way in English. Because yeah… they are Spaniards haha.

A few blogs ago i wrote a little piece about our director who always brings those nice visits during maths. There didn’t change that much, because every little mistakes gets a big red line and you can still find some medical handwritings in my notebook. Even if write the exercises after each other instead of beneath each other. But i have to say that my opinion changed a little bit. Like anyone can have sometimes, i also had a little prejugdement. But really, a small one. Mini. But i also have to say that my prejudgements are never established forever. They always can change very fastly and easily. You can better say a first impression. It’s a good man with a good heart, who wants the best for his students. And maybe, maybe, maybe… some some sometimes even a little bit smiling and laughing. Or something like that. He just wants the best for the people around him, learning, learning, learning. During our project, projecto de escena, we did our first test. Walking through the school and pretending that we are 100-year old people, zombies, or like ‘neutros’. What does that mean? No emotion, no thinking, no daring, no feeling, no human existance. Neutral. We aren’t people, we aren’t robots. We are nothing. We can’t think, nada. And just like that we practised for our project in the middle of the school. And all those exercises have something to do with the project, with the theater. Also a funny thing, we had to enter another classroom full of students with our class, standing in front of the class. Everyone neutral. If there’s someone who laughs, there’s the door. And the kids of the class we had to enter were only laughing and making faces like ‘WTF’. What is this, what is this. That was a little bit difficult, to resist our laughs. You now, the game where you have to look someone in his eyes, and that persons have to look back in your eyes.. and try not to laugh. That feeling. To give it a good end, we returned in the classroom and the teacher started to tell us jokes. And we still had to resist laughing. Advantage! If i don’t concentrate really well on the Spanish, i can resist myself from understanding the words. So with wanting i didn’t understand it. You can’t do that in your own language because your brain automatically forces you to listen. So because i had a little advantage, i was one of the 5 students who resisted themselves to laugh. Toma!

When i came home, i continued the game. If you don´t know what´s going on, it´s quite frightening. No one is that neutral. I didn´t do anything what even looks like a human thing during 1 hours at home. My hostbrother already knew what i was doing because he did the same the last year, same school. I made my hostfather laughing, and i scared my hostmother. Haha. But well, i have to do everything to get in my role. You have to life your character, that´s what they say.

Last Thursday i did the confesion in the church. First we sang some songs, i listened to the priest who didn´t say ONE difficult word, but a lot of difficult words. So, sometimes i was just daydreaming. I did the confesion. I sat next to the priest, on one of the many banks in the church of the school. So, i did my story, apparently i had to say things that i had done wrong in my life. Of which i perhaps have got regrets. And really Beau… i can you do this. You did it.. everything in Spanish, i told my story to the priest. I did understand myself that it wasn´t propriate to say something like ´I didn´t make my homework yesterday.´ So i told him a  short but powerful story of a few minutes, what time every student approximately took. Like the way i write my stories down, i also tell them in my own style. And apparently it really fascinates people.. I got the priest softly having tears because of my story. I got the priest emocionated. ´Are you okay priest?´ is what i asked. ´Yes i´m fine girl, your story just emocionates me.´ Visible tearing eyes. Like some catholic readers may know, he blessed me following the ritual. I´m not a real religion person, and i also didn´t grow up that way, but i felt a little strange after the confesion. A strange but relieved feeling. It was more special than expected and it really gave me a special feeling, especially those 10 minutes after leaving the church i was really thinking a lot.

Yesterday i went to a language school, for French classes. Twice a week two hours of class. Why i want to learn Frensh, well, repeating what i already know, i already said in the previous blog. Especially because it will help me with better understanding French, Spanish and Valenciano, and it will also help me to survive my final exams of secondary school. The teacher is really lovely and nice and she´s a tipical french woman. One word has to be pronounced perfectely before it gets aproved on pronunciation. Because french people are really proud at their language. Because Valenciano quite looks like French, i was able to decipher the 7 pages long Valencian document which we had to read in a class last week. Well, a little bit. But i was far away from understanding everything, so i took my Spanish to Dutch dictionary. First Valenciano to Spanish with google translate and later with my small little dictionary to Dutch. While i wanted to take my dictionary, i turned around towards my backpack which was a little bit to far away from the chair where i was sitting on. But it wasn´t worth it to stand up from the chair, so i wipped the chair and reached my hand in the direction of the backpack. And 3 seconds later i was laying on the ground. Fail. Because yeah, i always have been that handy.

We got new seats during the lunch so i´m not on the table with the way too much eating boy anymore. I´m sitting on the table with my best friend here, and with two nice boys. I don´t know why, but they make me think about mario and luigi. A boy not really tall and not skinny not fat, and the other boy quite tall and a little bit smaller sized. Suprisingly enough, the tall boy´s name is Mario. Anyways, it´s really nice and cozy on the table and we´ve got fun, LOL. Laughing, out loud, that´s what we´re doing.

At school i also have got Latin. Honestly, i don´t understand ANYTHING. We work with grammatical names from Spanish what i don´t understand in Spanish and sometimes we talk about grammatical things which don´t exsist in Dutch. Because it´s another tipe of languages. The teacher confirmed this too. To keep the classes a little but fun and interesting, we change the subjets where we´re talking about regulary. Language learning, the culture of the Romans, and sometimes a little bit of theater. So, we had to act an funny performance in Latin for my hostfather, he´s a teacher at my school, the director and the directrice, and the class. But, it wasn´t a normal performance: we were dressed up like real romans. Unfortunately i don´t have pictures from this, for 2 reasons. As a first reason, i simply can´t find the pictures on the website or FB site of the school. As a second reason, i got 3 angry faces towards me after i said that i maybe could use a picture of the actuation for my blog. They directly started about the privacy law and all that stuff. Pfff. Well, let it go, please. I even don´t want to post pictures anymore. Than i don´t have a nice memory for later. I have to say that i´m neither wanting to be on pictures always, but the pictures are already made by a teacher, and the pictures only would be placed on my blog which is almost only readed by Dutch people. Pero bueno.

Untill know i survived school. The people are really friendly and they always want to help me, it´s kinda cozy. I´m starting to get used to the fact that the schools are a lot stricter here than in Holland. But, it still needs some time. Furthermore, i already have some marks. 9 Castellano, 5 socials, 6 socials, 8 socials, V (which means sufficient) for Castellano. But i thought that you didn´t have exams? Yes, that´s right. I´m evaluated for my homework, stake, etcetera. Those marks are based on short presentations and really small reports. Also very strange, is that one morning last week a classmate asked me if i had learned for the test of socials. ´Test?´ ´Sorry?´ but like this happens more often in class, i don´t remind or understand everything in the class. And we don´t have an online diary like at my school in Holland. 2nd hour we had a test. I didn´t even make any effort to learn the first hour that day, because we had PE. So, i arrived in the classroom totally unprepared, but i didn´t panic at all. All the teacher tell me to don´t worry, tranquila, so that´s what i do. Put the tables away from each other. Exam. But it isn´t like in Holland, it isn´t a paper with questions. Really, it isn´t. ´How do you want to make the exam?´ ´Do you want a big paper?´ ´Do you want to make a drawing?´ ´Do you want to make a mindmap?´ ´Do you just want to write down what you kno wand what you learned?´ whatever you want. The purpose is to show what you have learned. And it doesn´t matter in what way you do that. My teacher was even glad that i didn´t learn fort he exam. The teachers here want you to join the classes efficiently, that you make your homework and that you ask questions if neccesary, but they don´t think it´s important to learn for the tests. Why? If you don´t learn for a test, you deliver your final result with pure information what you REALLY learned and what you´ll remember with your long term memory. The teachers here don´t want information what you studied yesterday night and what you don´t remember the next week. That´s what they mean with ´pure information´.

Enough about school. The days here are incredibly fast. I´m already 6 weeks in Spain, if i have calculated right. It feels like 3, no more. Time flies when you´re having fun. The days in my school in Holland, until 14.45, seem longer than the days here until 16.45. I don´t know how. Maybe because we´re more concentrated in the classes here, maybe that´s the reason why the time goes so fast at school. That´s way better counting down until it´s time to go away from the class, like it goes in Holland. Maybe because of the whether, because i still walk with short sleeves here. ´Eres loca?´ `No tienes frio?´ they keep asking me those questions and i keep saying that i´m NOT cold. NO, i´m not cold. No, it isn´t cold. Sometimes i really have to put my jacket on from my hostfather, which indicates that they really take good care of me here. But really, i´m not cold. If i´m cold, i´ll put on my jacket or sweater, haha. So, 9 out of the 10 times i borrow my hot wollen sweater to classmates who are having cold. People, 20 degress at the middle of the day. Sometimes more. IT ISNT COLD.

As usual i´m going to split my story up in two parts because otherwise it would be too much to read. Tomorrow i´ll write and post part 2.

Buenas noches,

Beau