Blog 21 (NL)

Hola lezers,

De meivakantie eraan! Nog maar 2,5 week!

Laten we eens beginnen met wat grappigs, om de humor er lekker in te gooien. Ongeveer een week geleden zat ik achter de computer en was ik zoals gewoonlijk weer lekker geconcentreerd met mijn werk bezig. Niet dus. Soms heb ik wel eens van die momentjes dat ik ineens iets wil uit het niks. Zoals bijvoorbeeld mijn haar kort knippen. Doet dat nooit. Dit keer was het niet mijn haar. Ik zat achter de computer, en was samen met mijn Spaanse broertje alleen thuis die boven huiswerk zat te maken. Dus ik dacht, laat ik de spaanse ´RRRRR´ eens gaan oefenen. Dus ik zet een video aan YouTube en daar zat ik dan als een domme gans de rrrrr te gorgelen. Gelukkig hoorden ze me niet, want het zag er behoorlijk stom uit. ´rrrrrrrr´, ´rrrrrrr´. En er kwam een momento dat het er eindelijk goed uit kwam. Eindelijk geen spanjaarden meer die om mijn ´rrrr´ moeten lachen. Dus ik helemaal blij, die avond liet ik het horen aan mijn spaanse familia. Ze lachten weer. Zucht. Het kwam er dus toch niet uit. Ik wil gewoon zo graag het accent kwijtraken. Maar goed, een klein accentje van je eigen vaderland mag ook wel. Dan nog maar even verder oefenen. Ik heb wel lekker lol om mezelf gehad. Het is zo leuk als je om jezelf moet lachen. haha.

De afgelopen 3 weken in Valencia en omstreken was het feest. Gedurende 3 weken stond Valencia in het teken van de fallas. De fallas is een traditioneel feest van de mensen in en rondom valencia en het is het teken van de spanjaarden om de lente in te luiden (Is dit goed Nederlands? Ik hoop dat mijn Nederlands ook nog terug komt.). Even wat meer informatie over de fallas: Las Fallas  is een traditioneel feest ter ere van Sint-Jozef dat ieder jaar in de stad Valencia wordt gehouden. De term Fallas verwijst naar zowel het feest als naar de beelden (van hout en piepschuim) die speciaal voor het feest worden gemaakt gedurende het hele jaar. Las Fallas begint officieel de laatste zondag van februari met een openingsfeest ‘La Crida’ bij de ´Torres de Serrano´ en eindigt op 19 maart met ‘La Crema’, het verbranden van de beelden waar het hele afgelopen jaar aandacht aan is besteed om te maken. Elke wijk van de stad heeft een fallas-vereniging, Casal Faller (of een comissió fallera), die het hele jaar fondsen werft om het feest en de productie van de beelden te kunnen bekostigen. De grootste beelden kunnen wel 750.000 euro kosten en dat gaat in de nacht van ´la crema´ allemaal in flammen op.

Met de uitwisseling met dingstede (mijn school in Nederland) van 2/3 weken geleden zijn we ook nog even naar de fallas gegaan. We hebben de ´mascleta´ bezocht om 14.00. De mascleta is een soort knalvuurwerkfestijn op het gemeenteplein wat elke dag om precies 14.00 plaatsvind tot de laatste dag van ´la crema´ (het verbranden van de poppen). Ook ben ik nog een keer met AFS naar de mascleta geweest en heb ik horchata gedronken en een soort natuurlijke nootjes gegeten waar ze de horchata van maken. De horchata, het tipische valenciaanse drankje, is heel zoet maar het is wel heel natuurlijk. Ik vind het heerlijk. Maar het is net als koffie. Je houd ervan of je houd er niet van. De nacht van ´la crema´ viel dit jaar op een zondag, maar ondanks dat zijn we toch ´s avonds valencia in gegaan met de familia. De poppen worden verbrand tussen 10.00 (de kinderversies van hoogstens een paar meter hoog) en 03.00, de grootste van tot wel 30 meter hoog. Om 11.30 zijn we toch maar naar huis gegaan omdat we moe waren en je ziet dat soort dingen soms veel beter op tv omdat er in valencia die avond mensenmassas waren dat je toch niks zag. Dus, om 00.00 met onze pizza voor de tv kijken, en rond 00.30 maar naar bed gegaan ondanks dat er nog heel veel poppen verbrand moesten worden. De volgende dag weer naar school.

Nu we het toch hebben over de fallas, ik ben ook verkleed als ´fallera´. Een fallera is een vrouw (en een fallero een man) die verkleed als met een soort speciale klederdracht voor de fallas om bijvoorbeeld mee te lopen in de optochten en om op de fotos te gaan met de mensen. Ik heb niet meegelopen in een optocht, want daarvoor moest je je al hebben ingeschreven. Ik ben gewoon lekker random de straat op gegaan, op het gemeenteplein, heb een rondje gemaakt en ben weer naar binnen gegaan. Een paar dagen van tevoren hadden we het al afgesproken. In huize oma. Oma heeft mijn haar gedaan, en het was echt super mooi geworden. Ik zat een een stoel met drie vrouwen om mij heen die mij opmaakten, het haar deden etc. en mijn spaanse zusje en broertje er ook nog eens bij. Ik keek mezelf aan in de spiegel. Ik voelde me net zo´n bruid die dan wordt opgemaakt voor de bruiloft door moeders, oma en de tante. De hele familia. Haren gedaan, en het resultaat was zo gaaf. Die klederdracht die ik aan had was wel zwaar. Bijna 5 kilo. Stel je voor dat je dan in die optochten loopt met je fallero aan je zij, met een jurk van 800 kilo en ook nog eens hakken. Pff. Misschien maar beter dat ik dat niet gedaan heb, haha. Mijn Spaanse broertje was fotograaf, die maakte de hele tijd fotos van het proces.

Tijdens de fallas worden er heel veel petardos (rotjes) afgestoken. Alle jeugd de straat op en rotjes afsteken. Tijdens de fallas zie je ook regelmatig eens een sierlijk vuurwerk in de lucht verschijnen ´s avonds als het donker is. Ondanks dit hele festijn, kent spanje geen particulier vuurwerk zoals bijvoorbeeld die duizendknallers of vuurpijlen. Ook is er geen fonkje vuurwerk op straat te herkennen met oud en nieuw.

Eenmaal op straat, liep ik daar een beetje ankward rond. Met de drie vrouwen die mij hadden opgemaakt. Kwam er een man naar me toe. ´Zou ik misschien de eer mogen hebben om met u op de foto te mogen?´ ´eh,  of course.´ Ik ben niet beroemd hoor... maar oké waarom ook niet. Mijn spaanse moeder: ´En dat er nog bij denken dat ze Nederlands is. Wat een eer voor onze tradities.´ ´wat een eer voor onze tradities´ herhaalde de man die met mij op de foto wilde. Ik dacht bij mezelf: ´Moet je nou bij elke voorbijganger zeggen dat ik nederlands ben?´ Dit is iets tipisch spaans dus ze hoeven dan ook niet te weten dat ik nederlands ben. Ik wilde de spaanse traditie niet breken. Ik kreeg van heel veel mensen op straat complimentjes. Blond haar en blauwe ogen, dat zien ze niet vaak. Dat was echt even mijn momento of fame. In plaats van dat ik hun traditie brak, vonden ze het juist een eer voor hun traditie dat iemand uit een ander land met zon klederdracht rondloopt. Ze zagen het meer als een compliment van andere culturen van buitenaf naar de Spaanse cultuur toe. Een tweede die op de foto wilde. ´Gracias´ ´De nada´ geen dank. ´En nog mijn complementen. Je ziet er prachtig uit en Johan Cruyff (uitgesproken als jogaan kruuif) heeft nooit zo goed Spaans gesproken als jij.´

Als laatste over de fallas, ook op school waren we druk bezig met de fallas. We haden een eigen falla (mini falla van 4 meter) van school, en die staken we de laatste dag in de vik. Als je vrij wilde vanwege de fallas mocht je gewoon vrij aanvragen. Dus die vrijdag was letterlijk de halve klas er niet. Met de halve klas die er wel was, hebben we een moren dans gedaan voor de hele school en waren we verkleed als moren. Lachen. Ik kreeg nog opmerkingen dat ik wel een hele moderne moor was met mijn blonde haar.

Verder ben ik zoals sommigen al weten een beetje verslaafd aan muziek. Muziek bij het tanden poetsen, bij het ontbijten, bij het opstaan. Overal. Reggaetón is een muziektijl die vooral hier in Spanje voor komt, en het is vooral heel populair onder de jongeren. Een voorbeeld van wat ik de laatste tijd heel veel luister is ´despacito´ van ´Luis fonsi´. En er is weer een nieuwe trend aan de gang hier in Spanje. Eerst was het de dub. Nu zijn het de enkels. Net zoals ´MAND´ in Nederland, voor degenen die het kennen. Iedereen in de klas heeft het over enkels, en iedereen zegt: ´oooh, what an ankels.´ Op hetzelfde liedje van ´despacito´ is er ook een Parodie gemaakt met de titel ´tobillitos´ (enkeltjes). Het is een beetje een trend onder de jongeren dus als je dat niet meekrijgt dan is er ook geen lol aan. Maar ik vind het wel leuk.

Mijn motivatie voor basketball is een beetje weg. Aangezien ik maar 2 keer per week (en soms zelfs niet eens meer) train, gaat mijn conditie er niet echt op vooruit. Ook mis ik mijn fietsje om lekker in de frisse wind naar school te fietsen. Dus, ik ben een beetje out of shape. In príncipe is het geen levensramp, aangezien AFS ook heeft gezecht dat het doodnormaal is om 10 kilo aan te komen tijdens je jaar. Ik heb het gevoel dat ik wel aangekomen ben, ookal zitten de broeken nog precies hetzelfde. Ik vroeg mijn spaanse vader om zijn mening, en hij dacht hetzelfde. Ja sorry hoor, het eten is hier gewoon zo lekker. Ik eet hier heel gezond hoor, daar komt het niet van. Ik beweeg alleen bijna niet. Ik drink altijd wáter, neem geen zoete dingen, eet geen brood en weinig koolhydraten... Maar goed. Het is MIJN jaar dus dan kan het. Afgelopen week kwam onze gymleraar binnen en die zij dat we de laatste maand (!) met school 2 x per week gaan zwemmen. Fun. Misschien toch maar iets meer gaan bewegen. Gewoon zodat ik me zelf wat pretigger voel in een bikini. Op het strand maakt het me niet uit, maar voor mensen die je kent. Ben benieuwd of er echt wat van gaat komen. Het wordt weer lekkerder weer, en vanaf vandaag word het iedere dag minstens 22 graden. Misschien af en toe eens een lekkere bergwandeling maken of toch de fiets eens pakken. Genoeg hierover. We hebben nog twee maanden, haha. Ik houd me er niet te veel mee bezig.

Ik heb weer een nieuwe Engels leerling erbij. Ze woont 100 meter van ons huis af, en heeft ook een uitwisselingsstudent in huis uit China. Als het me uitkomt, kom ik dus eens langs om een uurtje of misschien 2 met haar bij te kletsen in het Engels. In ruil daarvoor, krijg ik een heerlijke meriënda en mag ik af en toe haar paard berijden. Ze heeft een super groot huis en net als heel veel Spanjaarden heeft ze ook een zwembad. En 5 katten, haha. Gisteren ben ik voor het eerst geweest, en ik heb het heel erg naar mijn zin gehad.

De afgelopen 6 maanden moesten we een ´investigation work´ doen. Je mocht zelf een thema kiezen, en daar moest je dan een wetenschappelijke scriptie voor schijven van ongeveer 40 pagina´s. Zoals al mijn klasgenoten, begon ik in de laatste twee weken en was het dus twee weken stressen. Ik heb eerst alles in het Nederlands gekopieerd en geplakt, en heb het later vertaald zodat ik het ook echt begreep en de onbelangrijke dingen verwijderd. Éen van de dingen die ik hier ook op school leer, is dat ik leer voor mezelf. Dat begin ik pas echt vanaf dit jaar te beseffen. Ik moet toch iets doen van school, maar het telt toch niet mee. Het belangrijkste voor mijn school is dat ik leer, en niet dat ik goede cijfers haal. Ook al haal ik alleen maar slechte cijfers, dan maakt dat toch niks uit. Dus dan doe ik het werk ook maar meteen goed zodat ik ook nog wat leer. En niet alleen maar kopieren en plakken. Ik hoop dat ik dat besef vast houd en mee neem naar Nederland. De docenten willen jou ook iets leren, liever dan dat je een goed cijfer haalt met iets wat je eigenlijk niet snapt of na een week alweer vergeten bent. Zo heb ik het dus ook gedaan met mijn thesis. Ik heb er twee weken lang uren per dag mee gezeten, maar uit eindelijk heb ik er wel wat van geleerd. Misschien is het ook wel een periode waar ik in zit hoor, maar ik hoop dat ik dit vast kan houden en mee kan nemen naar Dingstede. Ik heb het vrijdag in het laatste uur van school ingeleverd. 48 pagina´s. En wat ging ik heerlijk het weekend in zeg. Vrijheid.

Een tijdje geleden riep mijn Spaanse broer mij. Ik kwam aan, en hij keek me met een boze blik aan. ´oh god, wat heb ik gedaan.´ dacht ik. ´Ik heb een verrassing voor je´, zei hij terwijl hij twee tickets voor een voetbalwedstrijd van Valencia in mijn hand drukte. ´Ja maar Beau, jij bent toch helemaal niet van het voetbal´. Nee niet zo, maar ik ben wel heel erg fan van Valencia in het algemeen. En dit is mijn jaar waarbij ik ´out of the box´ ga, dus ik vond het super leuk om mee te gaan. Ik dacht eerst dat ik het zelf moest betalen, wat geen probleem was, maar later matste mijn spaanse vader mij ook nog. Het ticket was van een vriend van hem waarmee hij zou gaan samen met nog drie andere vrienden, maar die mocht op het laatste moment niet meer. Dus ik met 4 jongens als enige meisje naar een voetbalwedstrijd. Cool he. 2 van die jongens liepen de hele tijd met elkaar te flierefluiten en van die stomme woordgrappen te maken, van die slechte humor die zo slecht is dat het grappig is. Dus die twee ´tontos´ erachter aan. Lachen. De wedstrijd was leuk, ook al begon het slecht, maar we zijn 1-1 geeindigd. Voor de voetbalkenners: Ik had een jaar geleden een t-shirt gekocht van Valencia met de voetbalspeler Paco Alcacer want ze zeiden me dat die heel goed was (ik wist het ook niet). Nou dacht ik, laat ik dat shirt van Valencia eens aandoen tijdens de wedstrijd. Kwam ik er pas na de wedstrijd achter dat hij geswiched was van club en dat hij dus nu bij Barcelona zit. Was dat nou net de tegenpartij van die wedstrijd. Oeps. Gelukkig heb ik geen comentaar naar m´n kop gekregen.

Soms heeft mijn spaanse broertje wel eens van die dagen dat hij echt de hele dag schreeuwt en druk is. Een paar dagen geleden was dus zo´n dag. Dus ik dacht, ik ga eens lekker naar het ´parque san vicente´ (park van San Vicente) om even lekker rustig te zitten en wat werk te doen. 3 minuten heerlijk in stilte, en toen kwam er een oud bejaard stelletje aanlopen die aan de andere kant van het tafeltje gingen zitten. Het gesprek kwam op gang, en ze hadden na de eerste seconde al door dat ik niet in Spanje geboren was. Blond. Blauwe ogen. Grappig, die heb ik nog nooit gehoord. Ze vertelden me eerst hun hele familieverhaal, en ik kwam er dus achter dat iedereen vroeger (tenminste hier in Spanje) een bijnaam had. Jantje van de achterhoek, meneer halfoog, mevrouw van de toren (señora de la torre). Ik raakte de concentratie een beetje kwijt toen ze over de achternicht van de tante van de zoon van de zus van zijn broer (weet ik veel) begonnen te praten. Pfff. Maar ouderen houden gewoon van praten. Vroeger was het vanaf 4 of 5 jaar al in de velden helpen voor de ouders om de kosten van het eten te kunnen betalen. ´Besteed je tijd maar goed, studeer maar goed.´, zeiden ze mij. Later vertelde ze me nog hun eigen ervaring over de Spaanse burgeroorlog van 1936, toen zij nog jong waren. De geschiedenis kwam tot leven. Das nog eens geschiedenis, ondanks dat de geschiedenislessen op school ook heel erg didactiek.

In het volgende deel zal ik praten over de uitwisseling met Nederland, het AFS weekend, het afspreken met mijn internationale vriendinnen in Valencia en het afspreken met mijn klas.

Hasta la próxima,

Beau