Blog 22 (NL)

Vervolg fallera en de thesis.

Dus daar stond ik weer op het vliegveld. De eerst volgende keer zal aankomende zaterdag zijn om mijn Spaanse zusje en vader op te halen van een weekje rome met school. De keer daarna zal ik alweer op het vliegveld staan om naar Madrid te vliegen en vanaf Madrid naar Amsterdam. De tijd gaat zo snel. Toen ik op het vliegveld met mijn klas zat te wachten op de aankomst van de Nederlanders voor de uitwisseling met Dingstede, realiseerde ik me echt dat ik nog mar minder dan 3 maanden hier in Spanje heb.

We hadden dus een uitwisseling met mijn Spaanse school en mijn Nederlandse school. Om alvast een beetje in de stemming te komen voor de uitwisseling, kwam mijn Spaans docente van vorig jaar van mijn spaans curcus bij ons op school. Ik, mijn Spaans docente en haar man hebben even een rondje gemaakt om de school, waarbij ik zo af en toe eens wat moeite had om Nederlands te praten. Ze sliepen de hele week in het internaat van de school. Mijn Spaanse vader wilde wat zeggen tegen haar man, kees, dus hij riep hem. ´kiess´ ´kiess´. Aangezien de Nederlandse uitspraak van mijn vader niet zo geweldig is, sprak hij het uit als ´kies´, wat het meest waarschijnlijk als ´kiss´ klonk. Ankward. De uitspraak in Spanje is nogal verschillend, dus hij kwam daar zo aanrennen, en het kwam als het volgt over: ´geef me een kus! geef me een kus!´ Later hebben we het uitgelegd aan mijn Spaanse vader hoe je het goed uitspreekt. Toen kwam hij er zelf ook achter wat hij had gezegd. Ankward Spanish struggles.

De eerste dag verloren we eigenlijk, want de groep kwam pas maandag aan op het vliegveld. Dus ik ging met mijn gymleraar in de auto mee naar het vliegveld, ook al was ik zelf niet gekoppeld aan een Nederlandse leerling. Staan we daar allemaal zenuwachtig, en iedereen had van die leuke bordjes en vlaggetjes gemaakt om de Nederlanders goed te ontvangen. ´Beeeeeeeaaauuu, hoe spreek je dit uit.´ ´Beeeeeeaaaaau, hoe zeg je dit in het Engels.´ ´Beeeeeau, Beeeeaau, Beaaaau´. Daar gaan we weer. Ook ben ik in het verkeerde land geboren wat betreft lengte. In Nederland ben ik altijd de dwerg, de kleinste. Maar hier in Spanje ben ik normaal. Dus dat voelt gewoon goed. Toen, na een uur wachten, de Nederlanders eindelijk tevoorschijn kwamen, herrinerde de ik me meteen weer hoe klein ik was. De kleinste van de klas. Wat zijn Nederlanders groot zeg. De jongens uit mijn klas waarvan iedereen zegt dat die zo groot zijn waren nu in een keer de kleinste jongens. Er is zelfs een liefde ontstaan omdat een meisje uit mijn klas van lange jongens houd. Een jongen van 1.95 die zie je niet zo snel in Spanje, en blond ook nog. Dus die liepen lekker te zoenen in de bus. 

´S avonds gingen we gewoon naar huis en die avond zouden de Nederlanders wel honger hebben gehad en ze moesten wel wennen om pas om 22.00 avond te eten.

Die dinsdag moest ik om 9.00 ´s ochtends nog iemand uit Nederland ophalen samen met mijn Spaanse vader die de maandag wegens omstangheden niet aan kon komen. Die ochtend hebben we activiteiten gedaan met de twee groepen samen en moesten we ook een rondleiding geven rond onze school met groepen van 4 /5 personen: 2 of 3 Nederlanders en 2 of 3 Spaansen. Ze hebben mij in een groep geplaatst met mijn klasgenoten die het slechtst Engels spreken, dus drie keer raden wie er het woord moest nemen. Verder hebben we nog presentaties gedaan die ochtend in de tweetallen die aan elkaar gekoppeld waren om elkaar beter te leren kennen, en het Engels van de Spanjaarden ging ook lekker soepel. Een veelgemaakte fout van Spanjaarden is dat ze ´hij´ zeggen als het ´zij´ is en andersom. 2 meisjes: ´Hij vind leuk tekenen.´ Je moest als het ware de ander voorstellen. Ook zagen we nog een video over de fallas in Valencia. Daarna hebben we de bus gepakt en zijn we naar het strand gegaan. Saler beach. Een paar spelletjes op het strand gedaan, en ik heb als enige meisje nog even lekker een duik genomen. Op het strand vooral geklooid, en ik had nog een watergevecht met een klasgenoot. Hij begint wáter over mij heen te gooien, en ik pak ´m drie keer zo hard terug. Toma. Por el culo. (Het is een uitdrukking, vertaal het maar niet want dat komt er heel raar uit te zien)

Om 17.00 geluncht en daarna met de bus mee terug naar school. Eenmaal op school had ik het zo naar mijn zin dat ik niet naar huis wilde. Iedereen had een Nederlander in huis en ik niet, dus ik ging met een klasgenoot mee naar zijn huis. Iedereen woont super dichtbij, meer dan drie kwart van al mijn klasgenoten woont op honderden of tientallen meters afstand. Ik ben ook deels een beetje mee gegaan omdat ik het zo zielig vond dat ze niet konden comuniceren, want het Engels van die jongen uit mijn klas was wel heel dramatisch. 2 fietsen, 3 personen en geen bagagedragers. Hoe hebben we dat opgelost? Lekker origineel. Ik met de kont op het stuur, en dan naar achteren leunen totdat je tegen de persoon leunt die fietst. Eng, maar ik vertrouwde het wel. Later voelde het wat vertrouwder en was het best leuk eigenlijk, lekker hard crossen terwijl je lekker ligt in/op de fiets. Die avond en namiddag hebben we de de merienda gehad om ongeveer 6 uur bij mijn klasgenoot thuis en zijn we het dorp in gegaan om de andere klasgenoten tegemoet te lopen met hun gekoppelde Nederlander. Ik kwam zo bij hem thuis, zegt zijn moeder: ´Ha, thank god, deze spreekt tenminste wel Spaans.´  Haha. Mevrouw de vertaalster.

Die avond (rond 7 uur) hebben we met zo´n beetje de hele groep van twee klassen afgesproken en hebben we veel rotjes gegooid. Ik heb het echt superleuk gehad met de klas, dat ik vaker wil afspreken, ondanks dat het wel lastig is aangezien ik als een van de enige ver van school woon en je afhankelijk bent van anderen hier. Die avond om 9 uur heb ik de trein naar huis gepakt en om half 10 hebben we avondgegeten. Morgen weer een nieuwe dag.

De woensdag...woensdag zijn we naar Valencia gegaan en hebben we de stad bezocht. Dit word inmiddels een ritueeltje voor mij. Alle tipische toeristische dingen bezocht zoals de kathedraal, de miguelete, de torres de serrano... Dit was voor mij al de 5e of 6e keer. Met AFS 2 x, met mijn familia Holandesa, met de uitwisseling van vorig jaar, een keer met een vriendin.... ik heb het nou wel gezien haha. Ook zijn we die dag nog naar de mascleta gegaan en heb ik gezweet van de hitte. Leuk als je die Nederlanders voor het eerst de mascleta mee ziet maken. Das wel wat anders dan oud en nieuw. Die dag op nieuw met mijn klas afgesproken, en levensgevaarlijk zittend op het stuur en naar achteren leunend heeft mijn klasgenoot mij crossend over de straat naar het station gebracht.

Donderdag zijn we naar Sot de Chera geweest en hebben we een berg beklommen. Warmste 9 maart ooit in mijn leven, het kwik haalde de 31 graden. En dat terwijl je een berg moet beklimmen. Paella gegeten in de berg, stukken beter dan de paella van vorig jaar maar er was nog genoeg ruimte voor verbetering. Maar ja, ik heb ook gewoon heel veel geluk met mijn Spaanse vader thuis. Ik vind bergen beklimmen echt geweldig. Je moet het niet echt zien als klimmen, maar meer als wandelen met een flinke helling. Beetje klieren.

In de bus terug gebeurde er ook iets grappigs. Er was een liefde ontstaan tussen mijn Spaanse klasgenootje en een lange jongen uit Nederland. Ze comuniceerden via google translate. Ik zat op de achterste rij in de bus, in het midden van de 5 stoelen. Rechts van mij zaten mijn twee Spaanse klasgenootjes, Friends with benefits, te zoenen en elkaar helemaal af te likken, en aan de andere Kant het andere stelletje dat elkaar lekker af zat te lebberen. En ik in het midden. Lachen. Ik keek maar gewoon een beetje vrolijk voor me uit en genoot van de busrit. Ik kon er de humor wel van inzien. Een uur vertraagd kwamen we rond 18.00 op school aan en weer sprak ik af met de groep. Iedereen was helemaal kapot, ook mede dankzij de taalbarriere. Ik was in het begin ook zo moe doordat je de hele dag in een andere taal moet comuniceren. Dus alle Spaanse leerlingen waren helemaal kapot omdat ze natuurlijk de hele dag hun Exchange partner moeten vermaken en daarnaast ook nog eens veel Engels moeten spreken. En ik was als enige lekker fris en fruitig.

Tot half 9 hadden we de tijd om uit te rusten thuis, want daarna zou het afscheidsfeest beginnen met een dinner voor 80 personen. De Nederlandse studenten plus de Spaanse studenten met ouders die wilden komen. Iedereen bereidde thuis iets voor om mee te nemen voor het avondeten. Het avondeten was super lekker, en daarna begon de eerste dans met de macarena. En omdat ik zo´n dansert ben die altijd naar feestjes gaat, deed ik dus NIET mee. Ik werd, net als vorig jaar (kirs....char...) het pódium opgetild/gesleurd en werd gedwongen om te dansen. ´En we dansen... En we dansen... En we dansen het pódium af... heel onopvallend.. gewoon doordansen... niemand heeft het door... en dan daarna snel wegrennen. Haha. Ik kon dit jaar trouwens wel lekker meezingen met de Spaanse liedjes. Het eerste uur wat stijfjes, maar het laatste half uurtje (het was in totaal maar 1,5 uur) kwam het wel wat losser bij iedereen. Ook heb ik nog de cha cha cha met een klasgenoot gedanst. Haha. Stijldansen is best leuk.

El viernes.. pues... Vrijdag zijn we naar een bakkerij gegaan. We hebben een workshop gekregen over het maken van paasbrood en later hebben zelf nog vormpjes gemaakt en ons eigen paasbrood gecreerd. Ook ben ik weer even mevrouw vertaalster geweest want mijn Engels docente was te lui om het naar het Engels te vertalen. Daarna hebben we nog even in een park gerelaxed en zijn we doorgegaan naar een shopping center. Bon aire. Nog lekker goedkoop geshopt.. Een meisje van de Nederlandse groep was aan het huilen en ik vroeg haar ´what´s up´. Ze vertelde mij het hele verhaal, en twee spaanse klasgenoten stonden omheen. ´no entiendo absolutamente nada.´ ´Ik begrijp er niks van´, keken ze met nieuwsgierige en bezorgde blikken. Ja, zo voelde ik me dus ook in het begin. Dat er eens iets interessants gebeurde (eigenlijk heel vaak), maar dat ik er dan echt zo bij stond als het 5e wiel aan de wagen die het niet begrijpt maar dat het dan niet gepast is om te vragen. Maar goed, ik heb het ze met toestemming uitgelegd. Toen zei een jongen uit mijn klas. ´Ah, don´t cry. Don´t worrrrrrrry´ met die Spaanse rrrr en hij gaf haar een knuffel. Ik smolt echt, hoe hij dat zei en met dat Spaanse accent ook.

Na bonaire zijn we naar het vliegveld gegaan en hebben we daar afscheid genomen. ´Adios´, zei ik. ´Adios´ zeiden mijn klasgenoten. Ik vertrek naar Nederland. Nee grapje, toch niet. Lol. Na wat tranen zijn we de bus weer ingestapt en zijn we veilig op school aangekomen.

AFS

Het Afs weekend zal ik iets korter beschrijven. Het weekend was vrij normaal, en we hebben vooral veel schrijfactiviteiten gedaan, en minder cultuur activiteiten. Ik sliep op een kamer met 12 andere meiden. Ook waren er heel veel nieuwe studenten bijgekomen die hier voor een half jaar verblijven. We hebben vooral veel leeractiviteiten gedaan, dus de tijd ging redelijk slowly. Ik werd dat weekend ook niet lekker en lag dus die zaterdagavond met koorts in bed terwijl de groep van 30 personen ging stappen om een vuurwerkspectakel te zien, nadat ik een tijdje met een italiaanse studente had gekletst, een van de weinige van AFS waarmee ik in het Spaans kan praten. Italiaans is ook een hele mooie taal hoor. Ze waren wel allemaal heel lief voor me en ik kreeg nog een hele zak keelsnoepjes van een australische studente. Ook hebben we paella gegeten die echt heeeerlijk was.

Afgelopen weekend heb ik nog afgesproken met vriendinnen van AFS. Het was geen Afs weekend, maar ik sprak in Valencia af met een finse, een chinese en een poolse. Ik heb voor de eerste keer frozen yogurt geprobeerd (zie foto, de hele topping is ook yoghurt). We hebben een beetje door Valencia geslenterd en we zijn bijna 1 uur binnen geweest bij elke winkel die we bezochten. Ik heb nieuwe schoenen gekocht, die nu nog wit zijn, en een nieuwe spijkerbroek. Ook ben ik in Valencia mijn Spaanse neef uit Madrid tegen gekomen. Wat is de wereld toch klein eigenlijk. We hebben samen geluncht met z´n vijfen, en daarna hebben ik en het poolse meisje de trein weer gepakt.

Dat was ´m weer, het schrijven voor jullie was weer een eer. Tot de volgende keer.

Adeu