Blog 6 (NL - ING)

En hier is ie dan, week 2. Eh, ik bedoel deel 2. Ik ben een beetje moe vanavond. Wat verkouden, dichte neus en het is weer maandelijks feest. Toch wil ik mijn bijna-wekelijkse verhaaltje doen. Wat denken jullie? Zal ik al mijn verhalen van het hele jaar bij elkaar bundelen en een klein boekje laten drukken (wat trouwens ook een extra service is van deze site)? Is wel leuk voor later...

Om te beginnen, mijn inburgeringsproces hier gaat best goed. Ik heb m'n plekje gevonden in de klas, ben gemiddeld populair en daar ben ik hartstikke tevreden mee. Thuis ben ik lid van de familie. Ik ben mijn leven hier een beetje aan het opbouwen. Alles ordenen... pff. Afgelopen week heb ik een kijkje genomen bij een aantal sporten. Dit weekend zal ik dan een keuze moeten maken. Als eerste heb ik een kijkje genomen bij de lokale dansschool: comtemporary dance. Leuke groep, erg aardig ontvangen alleen ik ben toch echt een stijve hark, of zoals ze dat in het Spaans zeggen, a puto arbol. Spanje is het land van de palabras malsonantes, of sneller gezegd, palabrotas. Woorden als shit, kut... die zijn er in Spanje tien keer zoveel als in Nederland. En de mensen zijn ook niet bang om ze te gebruiken! Deze scheldwoorden, de ene wat zachter dan de ander, waren een van de eerste woorden die ik hier heb geleerd in het land zelf. Anyways, ik neem jullie weer mee naar afgelopen week waarbij ik een aantal bezoekjes heb geleverd aan sportclubs. Als tweede heb ik de dansschool nog een keer bezocht, pero dit keer voor de 'Urban dance'.

Misschien heb je zojuist opgemerkt dat ik 'pero' typte i.p.v. 'maar', dat was dus even een Spaans woordje in mijn gedachten ertussendoor. Als ik iets denk typ ik het meteen. Dus bij deze, hebben jullie je Spaanse woordenschat weer uitgebreid. De Urban dance was erg leuk, en ik zou het best vaker kunnen doen. De groep was aardig maar iets minder leuk dan de andere groep. De coach was erg grappig en echt een typische rapper/danser met zo'n 'jojo' pet, een jogingsbroek die op half 12 hangt, een leren jacket die ook 3 maten te groot is en natuurlijk een baard die hij wil laten staan. Als laatste heb ik een bezoekje gebracht aan de basketbalvereniging. Het lijkt me een leuke sport om te doen, op een of andere manier stuitert die basketbal altijd zo lekker op en neer tussen je hand en de grond. Ook hebben we een basketbalkorf in de voortuin, dus ik zou zo perfect kunnen oefenen als ik zou willen. Ik ben na afloop van de training erg enthousiast geworden: leuk team, en ik kende al twee mensen van het team. Leuke trainer, goede trainer, en ik moet zeggen... hij ziet er zeker niet verkeerd uit, haha. ;-) Mijn godsdienst-en EF docent is trainer bij die vereniging (EF is educación fysica), de dochter van mijn muziekdocent zit in mijn team en mijn gastvader moest mij natuurlijk ook zien schitteren. Dat was wel een klein beetje ankward, want af en toe zei de trainer dingen die ik niet begreep en keek ik wat om me heen als een kip zonder kop wat ik moest doen. En dan zitten de drie musketiers op het bankje aan de zijlijn.. opzich is het wel aanmoedigend. ​​

Ik ben, zoals je misschien wel kan merken, erg enthousiast geworden over het basketbal. RESFRIANDO. Vanwaar zo'n random woord? Na de eerste zin geschreven te hebben had ik even een kort gesprekje, en zei mijn gastvader 'estas resfriando'. Bij deze schrijf ik het woord even op zodat ik het beter onthoud. Je kent het wel, er zijn altijd woorden van een taal die er maar niet in gaan. Of nooit blijven hangen. Nou, dit is er zo eentje. Ik hoop dat je niet té afgeleid bent van mijn verhaal. Zo gaan mijn gedachten hier soms. Zo denk ik aan een verhaal om te schrijven voor mijn blog, en zo focust mijn brein zich op het leren van een nieuw woordje. Ik ga nu weer verder met mijn verhaal. Op een schaal van 0 tot 10, hoe zwaar de training is, vind ik het rond de 7/8. Wat ook erg grappig is, is dat ik hier de grootste van het team ben. En dat is toch wat basketballers willen? Groot zijn, zo groot mogelijk om de bal zo makkelijk mogelijk in de korf te krijgen. Mensen zijn hier gewoon een stuk kleiner. 

Als mooi overgangsbruggetje, wil ik jullie zeggen dat we bij alle 3 de bezoekjes te laat kwamen. En niemand die er wat van zegt. Niemand die het erg vind. Wat te laat komen is normaal hier. Spanjaarden zijn altijd te laat. Als je om 18.00 wil afspreken moet je om 17.30 afspreken. Als er iemand te laat op school komt, en die persoon kijkt door het raampje van de deur van de klas met een smekend gezicht of hij naar binnen mag, krijgt hij na een korte twijfelende blik van de docent een seintje dat hij maar snel naar zijn plek moet gaan. Maar geen 'te-laat'-briefjes. 

Van de week toen ik terug kwam van de dansschool, hadden we afgesproken dat ik zou lopen van de dansschool naar het huis van de oma. Daar stond ik dan, welke deur was het ook al weer. Na eventjes denken had ik het gevonden. Gebouw van 12 etages. Geen flat. Maar ik wist het huisnummer niet, dus moest ik gaan zoeken naar de namen op de bordjes naast de bel. Ik was op zoek naar de achternaam, de voornaam, de twee naam... alle namen. Maar ik kon de goede naam maar niet vinden. De namen waren allemaal gesorteerd op de volgende manier: B.terburg. Dus ik kon wel een aantal 'C's vinden, maar niet met de juiste achternaam. Uiteindelijk, helemaal hopeloos, na 30 minuten, bedacht ik me hoeveel trappen we de vorige keer moesten oplopen naar haar kamer. 3. De derde verdieping. Dus ik op het knopje 3 drukken. Niemand opent. Een stuk of 10 keer. Daarna maar proberen bij het huis van opa (van de kant van mijn gastvader). Die is bijna doof dus die hoort niks. Gelukkig was er een mevrouw die het gebouw naar binnen moest, dus ik ben mee naar binnen gegelipt. Eenmaal voor de voordeur heb ik weer tig keer aangebeld, maar geen gehoor. Letterlijk, geen gehoor. En alle lichten vielen uit. Darkness. Maar weer terug naar buiten dus. Om het verhaal wat af te ronden. Ze waren helemaal bezorgd, de politie hielp al met zoeken. Ik had dus blijkbaar bij de verkeerde aangebeld bij oma. Maar gelukkig, het was niet mijn fout. Mijn familie was mij vergeten te vertellen dat de oma een andere achternaam heeft dan de familie.Maar goed, ik heb netjes een uur gewacht op het pleintje voor het huis. Hoe is het uiteindelijk opgelost? Ook in het flatje van oma ben ik mee naar binnen geglipt en heb ik aangebeld... bij de buren. Goede etage, verkeerde deur. Maar goed, de buren waren al lang geinformeerd dus die hebben mij naar oma gebracht. Oma de NOT happy family bellen, en iedereen weer gerust gesteld.

Vanmiddag zijn we naar een kleine voordemonstratie geweest van de toros. Het was heel kort, 5 seconden maximaal. Wil je zien wat ik beleefd heb? Ik heb een filmpje gepost op mijn Facebook pagina. Het ging zo snel dat ik geen foto's kon maken, dus heb ik gefilmd. Wel kijken vanaf de eerste minuut, want daarvoor is het niet zo boeiend. Mensen op de tribune, de valientes (dappere personen) liepen op de weg.. wachten op de paarden galopperend tussen de stieren. Nogmaals, het filmpje kan je vinden op Facebook.

Zoals sommigen van jullie weten hou ik heel erg van zingen. Ik zing dus ook vaak met mijn gastvader. Tweestemmig, kanon. Vooral religieuze liedjes, maar dat klinkt gewoon zo mooi twee stemmig. Ook luister ik (minder dan in Nederland) best veel liedjes. Bijna alleen maar Spaanse. Bicicleta, Shakira. El perdon, Andas en mi cabeza, La mordidita, Sofia, El mismo sol... deze 5 zouden jullie ook nog wel eens kunnen kennen in Nederland. Heerlijk Spaanse liedjes.. Waarom weet ik niet, maar ze geven je zo'n vakantiegevoel. Vooral deze liedjes die ik nu heb opgeschreven voor jullie. Morgen is het 'El dia de la comunitat Valenciana'. Dus... morgen mag ik alleen maar Valenciaans praten, en ook geen Spaanse liedjes... Valenciaanse liedjes... Bijvoorbeeld de clubsong van de voetbalclub Valencia. 'Amunt Valencia!' Ik ben nu al helemaal verliefd op dit liedje. Morgen ga ik het daarom heel veel luisteren. En mijn gastbroer gaat morgen alleen maar Valenciano met mij praten.. Wordt nog leuk. Ik Valenciaans terugpraten. Ik kan nu ongeveer 10 tot 20 woordjes in het Valenciaans. Ik ga het dus echt redden morgen. 

Afgelopen weekend heb ik het hele weekend AFS weekend gehad, in Murcia. We zijn als groep hechter geworden. Zoveel verschillende activiteiten, zoveel verschillende nationaliteiten. Zoveel nieuwe vrienden. Ik heb vrienden gemaakt met mensen uit ijsland, Amerika, indone​sia.. volgensmij waren er iets van 15 nationaliteiten. We hebben leuke (kinderachtige) spelletjes gedaan.. Een berg beklommen gedurende 5 uur lang.. Leerzame en grappige activiteiten gedaan... Paella gegeten.. Ik ben echt verliefd aan het worden op Paella. Mijn lievelingseten. Tot mijn verbazing, zoals volgensmij al eerder gezegd, spreek ik in vergelijking met de groep behoorlijk Spaans. 90% van de groep komt niet verder dan een 'hallo, mijn naam is, ik woon in...'-gesprek. Dus dat gaf me wel moed om door te leren. Ik heb in Murcia geslapen, op de kamer samen met een meisje uit Amerika. Daar kwam ik tot de ontdekking dat mijn Engels eigenlijk best goed is momenteel. Maar niet dankzij de Spanjaarden.. haha. Die avond, had ik de eer om met de auto terug naar Valencia te gaan (2 uur rijden). Spanje heeft meerdere regio's voor AFS bijeenkomsten. Wij zijn een regio met 4 provincies, en voor de activiteiten komen wij samen. Want wij zijn een 'regio' dus wonen bij elkaar in de buurt. Deze regio heeft bijna 2 keer de lengte van Nederland, wat betekent dat we af en toe heel ver moeten rijden voor AFS bijeenkomsten. Maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb zelfs een brief aan mezelf geschreven die ik aan het einde van het jaar weer krijg van AFS.. kijken of al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. In de auto naar huis, met 2 andere studenten, zaten we met z'n 3'en achterin en alle 3 met de mond open en de ogen dicht te slapen.. Zo moe, zo moe. En ik ook, ik ben nu ook moe. En ik ga lekker avondeten ahora. Ahora is dus nu. Lekker avondeten, en lekker niks doen vanavond. Vroeg naar bed.

Buenas noches,

Beau 

---------------------------------------------------------

And there it is, week 2. Eh, i mean part 2. I’m a little tired tonight. My nose is blocked, closed nose and it’s the monthly party again. Despite these things, i want to do my almost-weekly story. What do you think? Should i collect all my stories of the year and make a small book of all my experiences (which is actually an extra service of this site)? I think it’s nice for later…

To start, my integration process goes actually really well here. I found my place in the class, i’m normally popular like the average, and i’m satisfied with that. At home, i can say home, i’m a real member of the family. I’m just starting and building up my life here in Spain. Ordening everything… pfff. Last week I had a look at some sports. This weekend i’ll have to make a choise. First, i had a look at the local dancing school: contemporary dance. Nice group, i had been received really friendly but i’m a real stiff broom, or like the people from Spain say, a puto arbol. Spain is THE country of the palabras malsonantes, or better said, palabrotas. Words like shit, kut (dutch), etc… those words are like 10 times more in Spain than in Holland. And the people here aren’t afraid to use those words! Those ugly words, the one less hard then the other, were one of the first words I learned when i came here in Spain. Anyways, you will travel with me and my story to the last week, when i visited some sportclubs. Later i visited the dancing school for the second time, pero this time for the ‘urban dance’.

Perhaps you just noticed that i used ‘pero’ instead of ‘but’, that was just a Spanish word in my mind between all the English and Dutch words. If i think something for my blog, i directly put it on the paper. So, for all the English people who read this, now you have improved your Spanish vocabulary with one word, great job! The urban dance was really nice, i think i can do it more times. The group was nice but i prefer the group from the other dance. The coach was really funny and a real tipical rapper/dancer with that tipical ‘yeah, men!’-cap on this head, sporting pants which hung at 11.30 on this butt (which means that his pants were like 30 cm lower than pants should hang). Also, he had a leather coat which also was 3 sizes too big and last but not least a beard which he probably doesn’t want to cut off. As a last visit, i had a look at the basketball club. It seems a nice sport to me. I don’t know why, but the ball is always bouncing so good between your hands and the ground. We also have got a basketballnet in our front garden, so i could practise perfectly if i want. After the training, i really got enthusiast: nice team, good trainer, he doesn’t want to kill us with exercises.. my religion and PE teacher is also a trainer by this basketballclub, the daughter of my music teacher is in my team and my hostdad also wanted to see my shining.. that was a little bit ankward, because sometimes (which happens a lot of times) the trainer said me things that i didn’t understand and i just looked around myself in the middle of the field not knowing what to do. Kinda desperate, haha. And then, there are the 3 musketeers sitting on the little sofa on the edge of the field.. well, at least it’s encouraging.

As you may notice, i really have become enthusiastic about the bastketball. RESFRIANDO. Why is there a random word in this story like this? After writing the first sentence, my hostdad said ‘Estas resfriando’. So, i’m just writing the word down so i can remember and learn it better. You know, there are always words of a language which you have to learn 1000 times, which never want to enter your into your brain. For me, this is one of those kinds of words. I hope that i didn’t distract you that much from my story. That's how my thoughts go sometimes here: first i’m writing a blog for example, and suddently my brain is focussing hisself on learning a new word. But now, i’ll continue with my story. from 0 to 10, how hard was my training? Around 7/8 in my opinion. A thing which is also very funny, is that i’m actually the tallest girl of my team. And that’s exactally what basketball players want, isn’t it? Being tall, to get the ball into the net. The people from Spain are just smaller. In Holland i’m the dwarf, that’s so different from here…

As a bridge to the next story, i want to say you that we arrived too late to all 3 the trainings. And no one who says something about it. No one who really, really cares. Because arriving too late is completely normal here . Spaniards are always late, always. If you want to meet up with someone at 18.00, you have to make an appointment at 17.30. If there is someone who arrives in the class to late? He or she looks through the little window in the door with a begging face if he or she can enter the class, and after a few seconds of an hesitating teacher, he or she always can enter the class without big problems. There aren’t ‘to-late’-cards in this school.

Last week when i came back from the dancing school, i had to walk to the house of the grandma (the mother of my hostmother) where my hostparents would pick me up to go home. And there i was, which door was the house… after thinking a few seconds i found it. A building with a lot of floors. I didn’t remember/know the number of the house, so i had to search the names of the small nameplates next to the bell. I searched for the last name, first name, second name… all the names. But i couldn’t find the good name. The names were written down on the following way: B.Terburg, for example. So, i could find some ‘C’s, but not one which matched with the right last name. Finally, totally desperate, after 30 minutes, i was thinking how many stairs we had to walk the last time we visitied the house of grandma. 3. So, the third floor. So, i pressed the 3rd button. Nobody who opened the door. I pressed the button for around 10 times at least. After that, i tried it at the house of the father of my father, grandpa. But, he can’t hear that good anymore, so he also couldn’t hear the doorbell. But fortunately, there was a woman who had to enter, so i slipped into the building with her. Once i was standing in front of the frontdoor of the house, I rang the bell a lot of times, but nobody opened the door. And all the lights turned off. Darkness. So, i went back to the open air again. To short this story: they all were very worried, the police even helped searching for me. Apperently i rang the wrong bell at grandma’s building. But fortunately, it wasn’t my fault. My family forgot to tell me that grandma has another last name than the family, and i didn’t know that. But, i waited one hour like i should do, what would be the best solution in this situation, in the little plaza in front of the house. How did we resolve this everything? I slipped into the flat of grandma when there was another woman who wanted to enter the flat too. And i rang the doorbell, of course, the wrong one. The neighbours. Right floor, wrong door. But well, the neighboors already knew it, so they brought me to grandma. Oma called the NOT happy family, because they were all worried, but now they were calmed down thanks to the call of grandma.

This afternoon we went to a little pre-demonstration of the bulls. It was very short, only 5 seconds or something like that. Do you want to see what I experienced? I posted a video on my facebook page. The 5 seconds past so fast that i wasn’t able to take pictures. So, I made a video. You should watch it from after the first minute. The people on the tribune, and the valientes were walking on the street.. waiting for the horses galloping around the bulls. So again, you can find the video on facebook.

Like some of you readers may know, I like singing a lot. So I also sing quite often with my hostdad. With two different voices, or canon. We mainly sing religious songs, but it sounds so beautiful with 2 different voices. I also listen (less than in Holland) quite a lot songs. Almost only Spanish ones. For example: La bicicleta, El perdon, Andas en mi cabeza, la mordidita, Sofia, El mismo sol…. Those songs you possibly know to from different countries than Spain. Really nice, Spanish songs… I don’t know why, but they give you a kinda holiday-feeling. Especially the songs I mentioned. Tomorrow it’s ‘El dia de la comunitat Valenciana’. So, tomorrow i’m only allowed to talk Valenciano, so also only Valencian songs… ;-) For example, the song of the football team of Valencia. ‘Amunt Valencia!’ I’m already in love with this song. For this reason, i’ll listen a lot to that song tomorrow. And, my hostbrother will only talk Valenciano with me… that’s going to be fun. And I have to contest in Valenciano. I think that, at this moment, i know 10-20 words of Valenciano. So, I surely will survive tomorrow.

Last weekend i had an AFS weekend in Murcia. The group of AFS students really got closer. So many different activities, so many different nationalities. So many new friends. I made friends from Island, the US, Indonesia, New-sealand.. and so many more. I think there were about 15 nationalities. We did nice childish games, we climbed a mountain for 5 hours long.. learnable and funny activities…we ate paella.. I really have fallen in love with pealla. My best food. What actually suprised me, like i probably said before, i actually do speak bastante Español. 90% of the group can’t really say more than ‘HELLO, MY NAME IS, I LIVE IN..’-things. This gave me courage to continue learning Spanish. I slept in Murcia, and i shared the room with a girl from the US. At that point i discovered that my English is actually quite good at this moment. But i can’t thank this to the Spaniards.. haha. That night i got the honour to return to Valencia by car (2 hours in car). Spain has got different areas for AFS meetings through the country. We are an area with 4 provinces, and for the AFS activities we come together. Because we are an ‘area’ so we live ‘close’ to each other. This ‘area’ has almost got 2 times the length of Holland, which means that we have to drive very far away sometimes for AFS meetings. But, it’s absolutely worth it. I also wrote a letter to myself which AFS will return to me at the end of the year. And then.. let’s see if all my expectations of this year have become true. In the car to home, with 2 other AFS students, we were sitting in the backseats of the car, and all the 3 of us sleeping with our mouths wide open, so tired, so tired. And i’m tired too now, i’m going to dinner now and after that i’m not going to do anything but resting. Go to bed early.

Buenas noches,

Beau