Blog 18 (NL)

Halo lezers,

En er zijn alweer 2 weken voorbij gevlogen. De afgelopen twee weken waren redelijk normaal. er zijn wel wat leuke dingetjes gebeurd, maar niet zo heel veel bijzonders. Het waren vooral twee weken van aftellen, want mijn familia Holandesa komt mij namelijk bezoeken! Ze zullen morgen in Valencia aankomen en ik zal ze dan maandag voor het eerst op school zien. Ook heb ik nog een verhaaltje te goed voor jullie, omdat ik de vorige keer niet zo'n zin meer had om nog te schrijven. Tromgeroffel graag.. De 3 koningen! jullie weten waarschijnlijk allemaal wel wat dat inhoud en dat men dat uitgebreid in Spanje viert. Ik wist namelijk nog niet echt wat het inhield totdat het 6 januari was. Laten we eens een leuke start maken en beginnen met het vertellen over de 3 koningen hier in Spanje.

Tot op de dag zelf, wist ik eigenlijk nog niet zo goed wat de 3 koningen eigenlijk inhielden. Mijn Spaanse oma is heel erg gelovig en heeft me het heeeeeele verhaal uitgeled. Dat ga ik jullie niet vertellen, want de betekenis van de 3 koningen kan je ook gewoon op internet vinden. Ik ga jullie vooral vertellen over mijn belevenis. De leukste dingen van de 3 koningen waren de cadeautjes, de roscon en de cabalgata. Omdat wij Spanjaarden de 3 koningen hebben, wachten we vooral met de cadeautjes tot 6 januari, en besteden we minder aandacht aan kerst. Zoals kerst hier erg religieus gevierd word, gaat dat ook met de 3 koningen, alhoewel de kinderen het meer vanuit het 'cadeautjes' aspect bekijken. Cadeautjes hier, cadeautjes daar. We moesten eerst een kaart aan de 3 koningen schrijven, zoals iedereen dat hier doet. Kinderen, maar ook volwassenen. In die kaart schrijf je dat je je hopelijk goed gedragen hebt het afgelopen jaar. Ook schrijf je je wensen voor de cadeautjes op zodat je koningen daar rekening mee kunnen houden.Als laatste schrijf je nog een klein stukje over je wensen voor de wereld. Een normale kaart een de 3 koningen is zo'n 10 regels, maar omdat ik natuurlijk een schrijfstertje ben, en ik het ook niet wist, heb ik er een 'iets' groter verhaaltje van gemaakt. 4 paginas in mijn schrift. Hele verhalen om de wereld te verbeteren, over hoe graag ik de armoede de wereld uit wil verdrijven en nog veel meer. Ik kwam er later pas achter dat ik een beetje veel had geschreven. Om 9 uur 's ochtends werd iedereen wakker, want de 3 koningen waren langsgekomen en er lagen allemaal cadeautjes in de woonkamer. Ook hebben ze het water opgedronken uit het glas wat we die avond ervoor hadden achtergelaten, en waren ze vergeten het raam dicht te doen toen ze weggingen. Ze hadden immers zo'n haast, ze moeten natuurlijk in 1 nacht langs alle kinderen van lliria.

Die middag hebben we met de hele happy familiy 'roscon' gegeten. Dat is een soort ronde slagroomtaart in de vorm van een donut, dus in het midden een gat. Het is een tipische maaltijd tijdens de 3 koningen. Wat is het speciale nou? Dat je de roscon altijd met veel mensen eet, maakt het spannend. Er zitten namelijk 2 mini beeldjes in verstopt . Voor iedereen wordt een stukje gebak gesneden, en iedereen begint tegelijkertijd. WIe in zijn stukje taart het koningsbeeldje vind of eet, is de koning van de maaltijd. Maar.. als je het andere beeldje vind, dan heb je pech. Dan is de traditie dat je de roscon van het volgende jaar moet betalen. Dus iedereen eet natuurlijk heel voorzichtig en heel langzaam omdat we hopen het andere beeldje niet te hebben. In totaal hebben we 3 keer roscon gegeten in 2 dagen en heb ik geen een keer het slechte beeldje gehad. Menos mal, zeggen we dan in het Spaans. Mijn Spaanse zusje was minder gelukkig, die had 2 van de 3 keer het slechte beeldje. Een kans van ongeveer 1 op 15 per taart, en ze heeft hem gewoon 2 x. Spanjaarden zijn heel trouw aan tradities, dus zij mag alvast 20 euro wegleggen voor volgend jaar.

Als laatste wil ik jullie nog wat vertellen over de Cabalgata. Daar heb ik trouwens ook foto's van geplaatst. In het Nederlands zou ik het 'De intocht van de 3 koningen noemen'. Grote parade in mijn home town, en aan het einde van de parade kwamen een voor een de 3 koningen. Iedere koning had een eigen wagen van meters hoog, vol versieringen en een soort 'Zwarte pieten'. Ze waren ook echt zwart gesminkt. De 3 koningen kwamen samen, en alle kinderen van lliria stonden met verwondering te kijken naar de 3 koningen en hun toespraken staande naast de burgemeester van lliria. Ik was al best verwonderd in Lliria, maar we hebben die avond ook live de Cabalgata in Madrid gekeken op tv. Wow. Zoek maar eens op, 'Cabalgata Madrid 2017'. Dan heb je een beetje een idee hoe dat is.

Genoeg over de 3 koningen, want ik heb nog 13 dingetjes op mijn lijstje. Om te beginnen met de zonnepanelen. In Spanje, en zeker bij mij thuis, is men erg afhankelijk van het weer. Het regent bijna nooit, maar als het een keer regent zijn we niet voorbereid in tegenstelling tot Nederland. We hebben ook geen droger, want we hebben zoveel uren zon dat we wel kunnen vertrouwen op een paar waslijntjes die buiten hangen. Ook kunnen we vertrouwen op onze zonnepanelen die zich op het dak bevinden, die ons met behulp van heel veel uren zon helpen om het huis te voorzien van warm water. En toen hadden we een probleem. Want het zonnetje scheen niet meer, en we kregen ongeveer 5 hele slechte zonloze dagen. En wat doe je dan? Paniek. Kom je terug van een bastketbal training, voel je je super vies en wil je je even lekker douchen maar dan kan je niet douchen. Ik heb dus uiteindelijk een dag lang in het zweet van mijn training gelopen. Uiteindelijk voelde ik me zo vies dat ik maar in het huis van mijn Spaanse oma ben gaan douchen. Dat voelde goed. Uiteindelijk maar het klusbedrijf bellen, hopen op een andere manier van warmwatervoorziening. Uiteindelijk hebben we best een hele poos zonder warm water gezeten. Het was trouwens niet lauw, het was echt ijskoud. 25 graden om precies te zijn. Klinkt niet erg koud, maar dat is het wel, haha. Toen eindelijk de zon kwam was het gelukkig eind goed al goed. Maar goed, het is maar de vraag of je echt altijd afhankelijk kan zijn van zonnepanelen om je water te verwarmen.

Ondanks dat school niet erg goed gaat, zacht gezegd, ben ik toch best gelukkig en blij geweest de afgelopen twee weken. Deze twee weken waren vooral een beetje aftellen. omdat mijn motivatie ver te zoeken is voor school, besteed ik veel tijd aan het leren van woordjes en te weinig tijd aan school. Ook kan ik me niet concentreren op school, wat ervoor zorgt dat ik de hele dag eigenlijk niks doe op school. Als ik thuis kom ben ik zoals altijd moe, en dan komt het er ook niet meer van. Sommige leraren beginnen wat te klagen, en vinden dat ik te weinig doe, en dat is ook wel zo. Ik wil dit gedeelte ook in mijn blog melden, omdat ik een blog bijhouden over mijn leven hier, en niet alleen over de mooie en leuke dingen. Ik wil dat jullie echt een idee hebben van hoe ik hier leef en hoe het hier gaat, dus ik wil het plaatje zo compleet mogelijk maken. Docenten klagen dus, en zeggen dat ik wat meer moet doen. Ik ben gedemotiveerd, en ik ben het leren van 'a a am, ae ae a, ae ae as, arum is is' alweer bijna vergeten. Waiste of time, dat leren van die rijtjes van latijns. En ik heb ze wel zo leuk geleerd maar ik heb geen idee wat ik ermee kan. Kortgezegd, ik zet me weinig in voor school dankzij mijn motivatie en mijn concentratie. Ik heb al even in het gesprekskamertje gezeten en eens even bijgepraat. Ik ben de afgelopen twee weken vooral bewust geworden van het feit dat je soms ook dingen moet doen je niet leuk vind. Maar die dingen moeten ook gebeuren. En dat je soms schoolwerk doet om het vak te leren, maar dat soms het nemen van je eigen verantwoordelijkheid nog wel de belangrijkste les is van dat huiswerk. De docenten komen mij tegemoet in school, want ik hoef niet precies hetzelfde te doen als mijn klas. Maar op dit moment kom ik de docenten niet echt tegemoet. En dat moet veranderen. Om er toch maar het beste van te maken, zal ik het Spaans leren en school moeten combineren. De school heeft mij toegelaten, maar ik moet dan ook wel laten zien waarom ze me hebben toegelaten. Ik zal dus proberen mijn werk van school te doen, of tenminste hetgeen wat ik kan, zoals afgesproken. Daarmee zal ik het Spaans leren combineren. Zo heb ik vandaag een samenvatting gemaakt van een text van economie, en tegelijk de onbekende woorden onderstreept en geleerd en een stukje begrijpend lezen geoefend naast de samenvatting die ik moest proberen te maken. School komt mij echt tegemoet, en zegt dat ik gewoon mijn best moet doen en dat ik de dingen moet proberen, en als het niet lukt dan maakt het niet uit. Maar tenminste proberen. Samenvatting: we gaan school en Spaans leren combineren. Hopen dat de tijd het toelaat.

Van de week tijdens latijn zaten we achter de computers, en zoals gewoonlijk was ik weer naar de muur aan het staren dankzij mijn geweldige concentratie. MIjn docente zei er wat van, dus ik ging weer verder met leren. Eenmaal terug in de klas, keek ze me aan. Ik gaapte. Toen zei ze:' Ik zie je zo vreemd de laatste tijd. Je hebt totaal geen energie, laat je altijd afleiden. Het lijkt wel of je er geen zin meer in hebt, geen zin meer in je hele avontuur hier.' Er zat wel iets van waarheid in, behalve dat ik nog steeds zin heb in mijn avontuur heen. Ik ben de hele dag futloos, ik concentreer me inderdaad niet, school gaat kut, maar ook echt kut, en de tijd is veranderd ten opzichte van 2 maanden geleden. Heb ik hier dan zoveel geld voor betaald? Dacht ik. 'Ik zie je gewoon zo anders en zo depresief de hele dag. Ik wil de oude Beau terug.' 'Wat is er met je aan de hand?' 'NIks' Ze bleef me aankijken. 'niks, laat me nou maar met rust.' De tijd op school is nu gewoon even kut, en ik ben moe, en natuurlijk komt al het slechte tegelijk. Ik ben inderdaad anders dan in het begin. Ze bleef me aankijken. 'NIKS, kan je me gewoon met rust laten?' Niet dus. 'Ik wil de oude vrolijke en gemotiveerde Beau terug.' Dat komt wel, dacht en denk ik, maar ik zat (en zit nog steeds een beetje) gewoon even in een kut tijd, op het gebied van school. Ik weet niet waarom, en ik wilde het ook helemaal niet, maar sprong zo een traan uit mijn ogen. Ik kon het niet laten, en ik wist niet waarom ik huilde, maar de docente bleef me maar aankijken. Uiteindelijk gaf ze me een knuffel. Gelukkig heeft ons Latijns klasje maar 5 personen, haha. Het gaat nu stapje voor stapje weer wat beter op school, ik zat gewoon even in een kut moment van een paar weken. Ik vertel dit verhaaltje omdat ik wil dat jullie een totaal beeld krijgen van mijn hele situatie in Spanje.IK wil niet dat jullie denken dat ik zielig ben, en ik wil ook vooral niet dat jullie hier nog verder op reageren, dus laat het hier maar gewoon bij. Het gaat nu al beter, so don't worry. Ik had gewoon even mijn 'down momentje'

In de klas was het misschien even kut, maar in de pauzes heb ik het heel erg naar mijn zin.Ik heb een klasgenootje die super aardig is en ook nog eens heel erg van muziek houdt. Dus wat doen de twee muzikantjes, in de pauze liedjes oefenen. In de pauze ben ik dus aan het zingen met mijn muzikale vriendinnetje, of ik ben aan het kletsen met een van mijn docenten. Ik weet niet waarom, maar ik klets altijd liever met oudere mensen dan met vrienden van mijn leeftijd. Met mijn muzikale vriendinnetje heb ik het heel erg naar mijn zin en ik kan super goed met haar overweg. NIet alleen met haar, ik kan eigenlijk met mijn hele klas goed overweg.

Ook al tellen we soms wel eens af, het leven gaat gewoon verder. De afgelopen twee weken was ik af aan het tellen voor het bezoek van mi familia holandesa, en ook een klein beetje voor mijn verjaardag. Het jaarlijkste probleem. Ik heb het zo slecht dat ik echt nooit weet wat te zeggen als mensen je vragen wat je wilt voor je verjaardag. Ik hoef niks. Maar dat telt dan niet, want het immers mijn verjaardag. Dus echt diep zitten denken wat ik wilde. Nouja, ik heb nog een riem voor mijn broek nodig... haha. En een paar batterijen voor in mijn rekenmachine komen ook wel van pas. Haha. Nee echt, ik had echt geen idee wat ik kan vragen als echt fatsoenlijk verjaardagscadeau, totdat ik na een behoorlijk tijdje denken toch een lijstje heb kunnen maken. Woensdag verjaardag dus, verjaardag in Spanje. En de dag erna gaan we skieen met ongeveer de helft van de klas, waardoor ik Engels mis. Engels? JIj? in Spanje? Ja, je hoort het goed. Ik ga 1 keer per week naar een 'English talking group', om even met de groep van 2 personen bij te babbelen over het leven, in het Engels natuurlijk. Het is nog gratis ook, en dat vinden wij Nederlanders natuurlijk niet zo erg. 3 x raden waar mijn docent, woordvoerder, geboren is. Leeuwaren. Dus die proat een beetie fries. Lachen. Natuurlijk praten we gewoon Engels in de groep, maar onderling af en toe eens wat Nederlands als de les is afgelopen. Ik ben de pupie van de groep. De andere vrouw uit de groep is haar overgang waarschijnlijk al kwijt, en mijn Nederlandse docent heeft ook de Abraham pop al in de tuin gehad.

Nu zal ik eens wat vertellen over de basketball. Jullie weten natuurlijk allemaal dat ik de slechtste van het hele team ben. Ik vind het nog steeds leuk, maar er is wel even een dingetje. Ik denk dat ik een of andere vloek bij me draag wat betreft sporten. Toen ik aan karate deed, moest ik ALTIJD samen met dezelfde persoon waar ik zo onderhand bang voor was en die me echt serieuze klappen gaf. Om die persoon ben ik ook vooral gestopt. Vervolgens met paardrijden zetten ze me ALTIJD op hetzelfde paard. ALTIJD. Ik was te groot voor de ponny's maar te klein voor grote paarden, dus ik daarom zetten ze me maar op het moeilijkste paard van de hele manege. MAN, dat paard was niet vooruit te krijgen. Maandenlang op hetzelfde paard. Nou met basketbal, gebeurd het weer. Als we partijtjes doen, worden we altijd in tweetallen gevormd om te oefenen. En ik moet weer altijd met dezelfde persoon. Ze is mijn vriendin, ik kan goed met haar overweg, en ze is mijn klasgenoot tambien. Maar tijdens de training... ze is lang. ze is super super snel, en ze duwt zo hard dat ik al weken loop te zoeken voor goede borstbeschermers. Ze doet me echt serieus pijn aan mn tiet. aan mn tiet! Ik weet dat het normaal is dat je duwt tijdens basketbal, maar zoals zij is niet meer normaal. Af en toe denk ik wel eens, zal ik niet eens een stapje naar achteren doen dat je niet meer op mij leunt en op de grond valt. Maar dan ben ik wel weer zo sportief. Ondanks dat, vind ik het basketbal nog steeds leuk.

Zo leuk, dat ik afgelopen dinsdag naar een basketbal wedstrijd ging in Valencia. Valencia - Zagreb. 'cierra los ojos'. Close your eyes. Waarom? Geloof me nou maar, je gaat echt versteld staan. Dus ik netjes de oogjes sluiten. Een van mijn vriendinnen, waarmee ik onder andere ging, begeleide mij terwijl ik als een kip zonder kop de trap op liep. 'Oke, open je ogen maar'. Toen ik mijn ogen opende. wauw. voor het eerst in mijn leven in een echt stadion voor een sportwedstrijd. Een wat was het groot. En mooi. En alles in het oranje, dat was natuurlijk omdat ik kwam kijken, het meisje van oranje. In het begin ging het super slecht, maar later kwamen we terug. Valencia won met best wel een behoorlijk verschil. De mensen met wie ik ging hadden 20 kaartjes gekregen van een kennis die nauwe relaties had met sportmensjes, dus ik mocht ook mee. Wat een geluk. Eerst zaten we helemaal bovenaan in de 2e ring, wat helemaal niet zo negatief was want je zag alles perfect. Aangezien we nog best wel veel lege plaatsen waren, ben ik met een paar vrienden naar beneden gelopen en hebben we een plekje in de eerste ring gezocht. meer geluk. Op de eerste rij van de eerste ring helemaal vooraan! Dichterbij kon niet. Ik kon het zweet al bijna ruiken. Ik had zoveel geluk dat er toch echt wel iets slechts moest gebeuren. En dat was ook zo. Bij heel veel stoelen liggen er een soort lange staven die je op moet blazen. en dat maakt dan een harder geluid dan klappen. Dus we hadden er zo eentje naast ons die de hele tijd met die klapperdingen zat te klooien. Nou echt hoor, ik dacht:'als je nou nog 1 keer klappert met die dingen dan prik ik dat ding lek en dan stop ik die staven tussen je bilspleet. man man man. Ondanks dat heb ik super genoten van mijn eerste live sportwedstrijd.

De volgende dag op school kwamen er twee basketbalspelers van Valencia bij ons op school een verhaal vertellen voor de hele school. Lange spanjaarden! Onze gymmeester zat er ook bij, die heeft ook in Valencia gespeeld. Zie de foto's die ik heb toegevoegd. ik snap het echt niet, ze gooien ALLES raak. Ook al heb ik geen verdedigers mis ik nog 80 procent van alle ballen. haha. Hun verhaal gaf echt inspiratie, en ik heb ook nog de kans gekregen om met de op de foto te gaan. Even een selfie, en ik gaf mijn mobiel aan de basketbalspeler van Valencia, wiens arm bijna net zo lang was als mijn been. Selfie!

Zo komen we alweer langzaam aan het eind.. als een van de laatste dingetjes die ik jullie wil vertellen, wil ik wat zeggen over mijn tesis. Ik moet een sciptie maken. Zelf onderzoek doen en een scriptie schrijven van minimaal 40 word pagina's en dat presenteren voor officiele mensjes. Ik een beetje gestressd, wat ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Je kent het wel, het grote werk moet altijd het laatst gebeuren omdat je gewoon niet weet waar je moet beginnen. En als de deadline dan komt... ja, dan heb je een probleem. Nouja, dat dus. Dat word dus nog een hele opgave. Gelukkig geeft school mij wel een aantal uurtjes om het op school te doen, in tegenstelling tot mijn klasgenoten. Die moeten alles thuis doen, want het is geen officieel schoolvak.

En dat was 'm weer. Ik hoop dat jullie hebben genoten en dat ik jullie een compleet beeld heb kunnen geven van mijn leventje hier. Nu aftellen tot maandag, wat ook niet heel vaak gebeurd. Aftellen tot het weekend eindelijk voorbij is, haha. Maar jullie snappen natuurlijk wel waarom. Nu ga ik nog even mijn dagelijkse 'ratito' lezen, wat trouwens steeds makkelijker gaat. Voor wie het interessant vind en van fantasie boeken houd, ik lees nu 'El hogar de MIss Peregrine para niños peculiares'. Het origineel is volgensmij in het Engels dus er zal vast ook wel een Nederlandse versie zijn. Echte pure fantasie.

Dat was 'm weer ladies and gentlemen, ik hoop jullie weer te zien in mijn volgende blog.

Hasta la proxima,

Beau