Blog 20 (NL)

Het vervolg van gekkenhuis in Spanje. Ik heb het andere deel nog wel een stuk verder geschreven dan dat ik eerst had gepost, dus kijk uit dat jullie niks missen!

Echt waar, ik heb zoveel dingen beleefd dat ik niet weet waar ik moet beginnen. HIer een etentje, daar een etentje, daar een feestje... afgelopen week vierden we de verjaardag van mijn Spaanse omaatje, van nog maar 75 jaartjes jong. We gingen naar een restaurant in het bekende park waar we ook met de Nederlanders heen zijn geweest, het park van San Vicente. Open buffet. Nou daar gaan je goede voornemens... Nee, geintje, die had ik toch niet. En dat was maar goed ook, want er was zoveel lekkers dat ik niet kon kiezen wat ik als eerste wilde pakken. We hadden een mooie poster met de hand voor oma gemaakt, samen met alle kleinkinderen, en oma vond het zo mooi dat ze ook emocioneel werd. Lief. Na het etentje nog even een 'infusion' genomen, dat is thee met speciale kruiden goed voor de gezondheid. En zo zie je maar weer, dat een gezamenlijke lunch hier in Spanje zo een paar uur kan duren. Maar ik heb me super vermaakt.

Afgelopen weekend heb ik het hele weekend zitten lezen. Ik had een hele moeilijke toets die dinsdag, en ik moest dus een jong volwassenen boek van 220 paginas in 3 dagen uitlezen. En 220 pagina's voor een niet-lezer is veel hoor. haha. En daarbij komt nog dat je langzamer leest in een andere taal. Maar, ik heb het boek echt uitgelezen, dus ik ben wel weer trots op mezelf. Verder is er op school best wel weer het een en ander gebeurd. Zo hadden we dinsdag de schoolfoto, met onze geliefde schoolfotograaf. Nou, je kent het wel. 'even lachen'. En dan begin je met lachen. 'Ja, was dat het?' 'nee, nog een paar.' oh, fijn. haha. En als je dan klaar bent, dan is het maar afwachten hoe het eruit gaat zien. Als deze school foto faalt, dan heb ik dus geen leuke herrinering aan mijn schooljaar hier in Spanje. Maar bekijk het positief Beau, je staat er vast goed op. haha.

Ook kent de hele school mij. Laatst moest ik van het ene naar het andere gebouw lopen, en ik had wel 5 of 6 verschillende kinderen van de basisschool die mijn naam roepten. 'hoi Beau' 'hola Beau' 'Hoe gaat ie Beau', en ik maar gewoon leuk antwoord geven, geen idee wie het is. Het leuke aan de school waarop ik zit, is dat we echt een grote familie zijn. Met ongeveer 250 kinderen van de basisschool en middelbare school samen kent iedereen elkaar en dat maakt het knus. Daarnaast heb ik nog nooit een school gezien die zoveel aandacht voor de leerling heeft en die zich zoveel aanpast aan de leerling. Als iemand vraagt of ze zich niet willen uitbreiden, dan willen ze dat ook niet. 'Als we ons uit zouden breiden dan zouden we niet meer zijn wie we zijn.' Gaaf he?

Van de week liep ik door de aula, en zag ik een keer twee 'old dutch' fietsen staan. Waar zou dat nou voor zijn? Komen die uit Nederland? Wat doet een tipische old Dutch fiets hier nou? Ik was te nieuwsgierig, ik liep naar een van mijn docenten toe om het te vragen. 'Dat is voor jou hele klas om te oefenen voordat ze naar Nederland gaan.' De fietsen hier zijn inderdaad heel anders, en ik heb echt klasgenoten die niet kunnen fietsen op een normale Nederlandse fiets. Dus af en toe zie je dan ineens twee fietsen op het hele schoolplein/veld fietsen, een beetje zitten te klooien onder elkaar, Is wel funny om te zien hoor. Ieder jaar gaan er twee verschillende docenten mee voor de proyecten, en mijn teken docente vertelde mij haar verhaal over toen zij in Nederland op mijn school zat. Dat ze zo vaak was gevallen, tot bloeden aan toe, en dat de hele kleren open scheurden. En dat ze daarom met een paar docenten als initiatiefnemers twee tipische Nederlandse fietsen hebben aangevraagd om te oefenen.

In de pauze, na de lunch, was ik samen met twee jongens uit mijn klas en een jongen uit de andere klas. Ik besloot op het laatste moment om toch maar geen audities te doen voor het schoolkoor. Ik had mijn stem niet opgewarmd, en er stonden ook bijna alleen maar kleintjes van rond de 10 jaar bij. 'Ik ga toch maar geen auditie doen'. 'JAWEL je gaat wel auditie doen.' 'Nee, dat ga ik niet.' Toen had ik 3 tegen in. Ze pakten me beet en sleurden, duwden, tilden me letterlijk naar de hal toe waar ik auditie moest doen. oh god, nou ging het gebeuren hoor. Ik werd letterlijk naar binnen geduwd, en de 3 juryleden keken me met een doordringende blik aan. Nu was ik al binnen, nu moest ik wel. Dus ik zingen. Ze waren verbaasd, en volgensmij was het nog wel positief. Hoop ik. Ik heb echt een beetje zo'n instelling van, als ik nou heel erg hard op mijn bek ga dan ga ik toch straks naar Nederland en zie ik ze toch waarschijnlijk niet meer. Die instelling moet ik eigenlijk meenemen naar Nederland, want het maakt je veel zelfverzekerder als je net wat meer schijt aan de dingen hebt, tot op zekere hoogte. Ik had ook nog een stukje met mijn Spaanse vader gezongen. En de 3 jongens via het raampje meeluisteren. Que verguenza. Maar goed, auditie voorbij en niet meer over beginnen. We horen later wel of ik in het koor zit of niet.

Elke morgen als ik goedemorgen zeg tegen mijn gym docent, begint hij tegen mij te zingen, met een hoog opera stemmetje. 'goodmoooooooooooorning.' zingt hij dan met een heel hoog meisjes stemmetje, mij imiterend. Iedere morgen, haha. HIj was namelijk ook een van de juryleden, en ik begin zo langzaamaan bekend te worden in de school. Over mijn gymdocent gesproken... we zijn op dit moment met gym bezig met acrosport. Je hebt dan een paar weken de tijd om met je groepje een soort voorstelling van 10 minuten voor te bereiden. Vandaag ben ik van 2 meter hoogte op de grond gevallen, op het gedeelte waar geen mat lag. Opstaan en doorgaan. leuke kunstjes doen, feest. We doen altijd tikkertje om op te warmen, en op een of andere manier vind ik dat geweldig. Volgende week dinsdag de voorstelling, let's see how it will go.

Vandaag anderhalve week geleden, gebeurde er iets in de klas wat de hele klas een beetje op de proef heeft gesteld en op de kop heeft gezet. Zoals jullie misschien nog wel kunnen herrineren schreef ik in het begin heel erg over mijn nieuwe school die erg streng was. Daar ben ik nu inmiddels helemaal aan gewend, en ik vind het juist goed dat ze zo streng zijn met sommige dingen, zoals bijvoorbeeld mobieltjes. Ik ben nu eigenlijk van mening dat mobieltjes alleen maar voor afleiding zorgen, meer dan dat het als communicatie middel dient. Op dingstede, mijn middelbare school in nederland, zouden ze mobieltjes eigenlijk ook zo streng moeten verbieden. Zelfs in de pauzes. Maar goed, dat terzijde. Nou was er woensdag 15 februari een klasgenootje, die haar mobieltje tevoorschijn haalde op het moment dat de docente het klaslokaal uitliep op wat op te halen. When the cats away, the mice will play. Ze haalde haar mobieltje tevoorschijn, opende de map van de docente en maakte een foto van het volgende proefwerk dat we zouden hebben. Mensen heb je van alle soorten en maten, dus zo hadden we ook een meisje in de klas die er absoluut niet tegen kan als er iets vals gebeurd, en ze werd nog zo gedwongen door de andere klasgenoten om niks te zeggen tegen haar mentor van het internaat. Ze kon de druk niet meer aan, en heeft het verteld aan haar mentor. Even om te weten, iedere leerling die in het internaat verblijft heeft een eigen mentor die een beetje de rol van een ouder heeft gedurende de week dat ze in het internaat verblijven. Dus zij had het eerlijk verteld, zo kwam het natuurlijk ook bij de leraren terecht. Daar begon het conflict. Haar vriendinnen van het internaat steunden haar omdat ze het heel moeilijk had, de hele klas was tegen haar. Zo begon de oorlog. De 'internos' versus de 'externos'. Ofterwijl, de mensen van het internaat tegen de mensen die gewoon thuis slapen. Samen met 1 jongen uit mijn klas die geen mobiel heeft, waren wij de enige 2 die aan geen een kant stonden. 'Waarom heb je dat nou gezegd??' Ze is normaal gesproken al verlegen en stil, dus ze voelde zich zo ondergewaardeerd die week van het conflict.

Ik zal het proberen wat korter te schrijven. Sommigen zagen het als een soort klassenoorlog, ik zag het meer als een spelletje die gespeeld werd door mensen die niet wisten hoe ze het spel moesten spelen. Het ging van kwaad tot erger. De hele klas ging op dat ene meisje af. Veel interne leerlingen werden gepest door de externe leerlingen. Maar echt pesten, niet plagen. Mensen verlieten de groepswhatsapp, en er werd een andere aangemaakt om de interne en externe leerlingen te scheiden. Toen ik thuis kwam van mijn basketball training had ik ineens over de 1000 berichten. Maar ik las ze eerlijk gezegd niet. Al die plannen vond ik onzin. Als de docent dit zegt, zeggen wij dit. Als de docent dit zegt, zeggen wij dat. Ik vond het onvolwassen, dus deed er niet aan mee. Het maken van de foto gebeurde in de valenciaans les, wat ik niet heb en waar ik dus niet bij was, dus ik wilde er ook niks mee te maken hebben. Het gevolg van dit conflict. 4 klasgenoten voor 2 dagen geschorst, een 3 uur lange sessie met de hele klas om het hele conflict op tafel te leggen en uit te praten, en een psychologische sessie als afsluting. Het zal nooit meer zo zijn als voor het conflict, maar we zijn er toch ook wel weer sterker door geworden als klas. Het klopt inderdaad wat mensen zeggen: het komt regelmatig voor dat mensen die gepest zijn ook zelf gaan pesten. Maar dat zal vanaf nu niet meer voorkomen in onze klas. Ik denk dat sommigen hun lesje wel geleerd hebben. Ik laat sommige gedeeltes wel weg uit het verhaal omdat ik toch voorzichtig moet zijn op het internet, ik hoop dat jullie dat begrijpen.

Wat is er verder op school gebeurd.. Voor het conflict, hadden we nog een vrijdag dat we de hele dag aan het proyect met Nederland werkten. De Nederlanders komen al over een week! Ik ben in een groep geplaatst waarbij we de volgende opdracht kregen: het bedenken van een spel wat te maken heeft met kunst. Ook hebben we gewerkt aan 7 Spaanse schilderijen en 7 Nederlandse. Ik vind het zo leuk hoe ze die Nederlandse namen uitspreken. Ik werd door deze opdracht ook even op de proef gesteld. Sommigen onder jullie die mij wat beter kennen, weten misschien wel dat ik niet zo goed 'nee' kan zeggen. Dat werd dus even op de proef gesteld. Zoals altijd, hebben ze mij in de groep geplaatst met dezelfde persoon, waar ik het dus niet zo goed mee kan vinden. Ik weet dat je soms moet samenwerken met mensen waarmee je niet altijd evengoed overweg kunt, maar het gebeurt nu wel heel vaak. Ik ben dus naar mijn docent toegelopen en ik heb gezegd dat ik voor deze ene keer niet met diezelfde persoon in een groep wilde. Dat was gelukkig geen probleem, en toen had ze ons opgesplitst. Na de eerste twee uurtjes waren wij klaar met onze opdracht, en er bleven dus nog 3 uur over. 'Beau?' 'Ik kom al'. 'Beeeeaaaau' 'Ik kom al'. De laatste 3 uur van de ochtend heb ik mijn tijd opgevuld door te kletsen met andere klasgenoten, en als mevrouw de vertaalster. We moesten natuurlijk alles voorbereiden voor het proyect met Nederland, dus alles moest in het Engels. 'Beau...?' 'Mevrouw de vertaalster komt eraan.' Toen moesten ze wel lachen. Hoe wist ik nou dat ze me nodig hadden voor de vertaling. 'Mevrouw de vertaalster tot uw dienst, zegt u het maar.' Daar zagen ze de humor wel weer van in. Ik voelde me absoluut niet gebruikt, want ik vind het juist leuk om dingen te vertalen en mensen te helpen, ookal raakte ik soms wel in de war. Als je iets van je eigen taal moet vertalen, gaat dat wel. Maar als je iets van een vreemde taal naar een vreemde taal moet vertalen raak je soms in de war. Maar ik ben toch een heel eind gekomen. Aangezien ik iets met talen en communicatie wil studeren, zie ik je uitwisselingsweek vooral als een leuke stageweek voor mijn studie. Het wordt namelijk een week als vertaalster, haha. Ik heb er wel zin in.

Thuis gaat het ook goed. School gaat goed en ik zit alweer beter in mijn vel dan een maand geleden. Laatst zat ik nog even te klooien met mijn brusjes. Ieder op zijn eigen kamer en met z'n drieeen op de skype. We liepen elkaar een beetje te filmen vanuit de hoekjes en het was als een soort lasergamen met facetime. Ik had nog een lachbui met mijn zusje, dat ik 10 minuten lang aan de zuurstof moest. Zo'n lachbui dat je er buikpijn van krijgt en dat je niet eens meer normaal kan lopen. En dat je dat eigenlijk niet eens weet waarom je lacht. Dat dus. Zo hebben we dus met z'n drieen anderhalf uur lopen klooien, totdat ik besefte dat ik echt wat nuttigs moest gaan doen. Man, man, man wat lag ik in een deuk om helemaal niks.

Verder begin ik het wandelen steeds leuker te vinden hier. Ik wandel dan ook wat vaker dan ik eerst deed in Spanje. Gisteren heb ik zelfs nog een uurtje gefietst. Je hebt hier gewoon zo'n mooi uitzicht. En het is ook niet koud. Het weer is net weer iets beter als twee weken geleden, dus we gaan richting de zomer. Zomer, let's come.

De aankomende week op school wordt druk, want vrijdag is het einde van het tweede trimester. Aan het einde van de trimesters heb je altijd het evaluatiemoment, en moet je alle schriften inleveren. Alle docenten doen dat dan natuurlijk in dezelfde week. Wel is het hier wat verdeelder: Je hebt gewoon toetsen tussendoor, en presentaties tussendoor. In Nederland worden echt alle toetsen in 1 toetsweek gepropt. Ik weet eigenlijk niet wat ik fijner vind. Hier doe je constant wat, en in Nederland heb je erg de neiging om de 7 weken tussen een toetsweek niks te doen. Maar alles heeft zo zijn voor en nadelen. Nog even een weekje werken, en dan volgende week genieten van de uitwisseling met Nederland.

Hasta la proxima,

Beau