Blog 1 (NL - ING - ESP)

Daar stonden we dan, op Schiphol. Na een half uurtje in de file te hebben gestaan, met lichte twijfels of we nog wel op tijd zouden aankomen op Schiphol, kwamen mama en ik aan op Schiphol. We moesten er om half 12 zijn, en we waren er zelfs nog wat eerder. Wel spannend, nog maar 10 minuten totdat we gedag moeten zeggen. Toen we de AFS-vrijwilliger hadden gevonden, rond half 12, hadden we afgesproken dat we tot half 1 nog wat 'vrije tijd' hadden totdat we echt door de douane heen moesten. 'Ons laatste uurtje', en zoals erg tiperend voor 2016, zaten we gezellig met onze telefoons. Ook hebben we in dit uurtje gezellig wat gedronken op het Oberservation Deck van Schiphol. 

Daar stonden we dan, nu moest het afscheid echt gebeuren. Tranen kwamen al, ongewild, maar wat kon het mij ook schelen. We waren met een groep van 4, 3 meiden met als eindbestemming Spanje en 1 studente die naar Portugal ging. Maar dat huilen boeide me niet, iedereen huilde. Laatste knuffels, laatste kusjes. Uiteindelijk moesten we door een deurtje waar de ouders niet meer verder mee konden. Eenmaal bij de douane was het wel even slikken, maar het viel uiteindelijk reuze mee. Het afscheid was gebeurd, het zat erop. Doordat we met z'n vieren waren en we precies van elkaar wisten waarom we huilden en wat we doormaakten, viel het verdriet reuze mee. Het was eigenlijk best gezellig, we lachten, praatten wat en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig.

Het vliegtuig zelf was niet erg groot. Voor de vliegtuigliefhebbers: Boeing 737-800, KLM. We hadden niet veel vertraging, voor we het wisten waren we in de lucht. Zo snel als het instappen ging, kwam de vlucht ook ten einde. We kwamen aan in Madrid, waar een AFS vrijwilliger ons zou opwachten. Maar eerst even plassen en koffers pakken. 'Eerste keer plassen in Spanje!', zei mijn reisgenootje, waardoor ik en mijn andere reisgenootje erg moesten lachen. Koffers pakken ging ook heel soepel: doordat ik zat te kletsen ging de koffer onbewust aan me voorbij op de band. Dan maar nog een rondje wachten. Gelukkig ging het koffers pakken heel soepel en snel. Eenmaal AFS gevonden, moesten we met de groep studenten die opgehaald werd door AFS nog ongeveer een uur wachten, misschien ietsje langer. De groep bestond uit ongeveer 5 nationaliteiten en het was erg gezellig. Na een tijdje zijn we naar buiten gegaan om te wachten op het busje die ons naar het hotel zou brengen. In de brandende zon, ongeveer 32 graden zonder zonnebrand met mijn Nederlandse blanke huid, stapten we de bus in en kwamen we aan in het hotel waar we die nacht zouden overnachten, en wat voor een hotel! Meliá Avenida Americana.

Mijn kamergenootje kwam uit Ijsland. Ze was super aardig en haar Engels was ook erg goed. Ze vertelde me dat het daar 's winters wel -20 tot -30 kan zijn, en dan zeur ik al over het koude Nederland. Om die reden had ze ook veel te veel dikke kleren mee en veel te weinige luchtige. Ik heb leuke dingetjes geleerd over Ijsland en zij over Nederland, en we hebben het simpelweg erg gezellig gehad. Voor het avondeten hadden we om 9 uur (Ja, het avondeten is hier heel laat) s'avonds nog een meeting waarin onder andere de belangrijkste informatie gegeven werd, Afs t-shirts werden uitgedeeld en er werd ons ook verteld hoe we naar onze eindbestemming zouden gaan de volgende dag. Die avond hebben we heerlijk (Spaans en gezond) gegeten in de restaurantzaal van het hotel, en ik voelde me voor 2 uur even een miljonair vanwege alle luxe. Ik zat aan een tafel met 2 Ijslandsen, 1 Duitser, 5 Amerikanen, 1 Poolse en ikzelf. Eenmaal in de bus in Madrid naar het treinstation was ik mijn oplader vergeten en ben ik (samen met een ander meisje die ook haar oplader was vergeten) nog snel naar binnen gerend, heb ik een nieuw kamerpasje laten aanmaken, en heb ik de oplader gepakt. Eenmaal op het treinstation hebben we allemaal wat gegeten en heeft iedereen water gekocht, want het was snikheet.

De treinreis duurde ongeveer 1,5 uur, en ik zat in een sneltrein die soms wel 300 km/h ging. Ook zat ik naast een snurkende Spanjaard :P Toen we uitstapten werden we (zoals alles van AFS keurig netjes geregeld is) weer netjes opgevangen. En door wie? Alle gastfamilies stonden ons op te wachten op het station! Mijn gastvader, gastmoeder en gastbroertje (van 10 jaar oud maar hij is zoooo schattig) stonden op het station! Ik ben erg liefdevol ontvangen, ik werd meteen geknuffeld en iedereen was super blij. Mijn gastvader nam mijn zware koffer over, want ik mocht het écht niet meer zelf doen. Mijn gastbroertje nam mijn zware 28L rugzak over die bijna net zo groot en zwaar was als hijzelf. Na een paar minuutjes gaf hij het daarom toch maar terug aan mij. Hij pakte meteen mijn hand en liet me niet meer los. Hij noemde me 'mi guapita' wat dus 'jij lekkerding' betekent. Zo schattig! Hij is erg aanhankelijk en druk maar so adorable. In de auto van het station naar Llíria, het stadje waar ik verblijf, hebben we ook heel gezellig gepraat. Ik ben blij dat ik van tevoren al wat Spaans had geleerd maar ik heb nog steeds wel genoeg uitdaging om die Spanjaarden te begrijpen. Na 20 minuutjes rijden kwamen we 'thuis' aan. En wat voor een huis! Wow! Ik werd ontvangen met een grote 'Welcome Home' vlag en ook mijn gastbroer van 16 jaar en gastzusje van 13 jaar waren me liefdevol aan het opwachten. Wil je mijn verdere avonturen over het huis, de optochten, de stad, het eten, de familie en het begin van de taalbarrière weten? Dat lees je in de volgende blog :) De bijbehorende foto's bij dit verhaal kun je vinden onder het kopje foto's!

Hasta la vista,

Beau

-------------------------------------------

And there we were, at Schiphol. After half an hour of traffic jam, with slight doubts if we would arrive on time at Schiphol or not, we arrived at the airport of Amsterdam. We had to be at the airport at 11.30, and we even arrived earlier than that. It was so exciting, just 10 minutes before i had to say goodbye. When we found the AFS-volunteer who would help us at the airport with everything, around 11.30, we had arranged that we had some more ‘free time’ until 12.30 before we really had to go through the douane. ‘Our last hour’, I said. Really tipical for 2016, everyone was using their phone in our last hour together! In this hour we also drunk something together on the Observation Deck of Schiphol.

And there we were, now it really had to happen. Saying goodbye. Tears already came without wanting them to come, but actually, I didn’t really care anymore. We were with a group of 4 exchange students, 4 girl, from who 3 would go to Spain (including me) and 1 girl would go to Portugal. The fact that i was crying didn’t interest me, everyone was crying. Last hugs, last kisses. Finally we had to go through a kinda door through which the parents couldn’t go with us. Once we were at the douane, our swallowing hurt in our throats for a while, but finally it wasn’t that worse. Saying goodbye had happend. It was done. Because we were all together with 4, and we all knew the reasons from each other why we were crying and what we’re getting through, so actually the grief(sadness) wasn’t that worse. Actually, it wasn’t that worse at all: we laughed, it was kinda cozy with each other and we talked about some stuff. Before we realized it, we were already in the plane.

The plane itsself wasn’t that big. For the people who love planes: Boeing 737-800, KLM. We didn’t have much delay, so before we realized it we were already in the air. As fast as we stepped in the plane, that fast was the duration of the flight. We arrived in Madrid airport, the place where an AFS-volunteer would wait for us. But first… we all had to pee and we had to take our bags. ‘FIRST TIME PEEING IN SPAIN!’, is what my travel-mate told me, which made me and the other travel-mate laughing so hard. Getting our bags out of the band also did go so supple: NOT. Because i was talking with my travel-mates, i didn’t watch my bag and i forgot to take it from the band. So we had to wait for the next round. Even waiting for the second round did go so fast. Once we found AFS, we had to wait for aproximately one hour with the group of students who also were picked up by AFS. Maybe a little bit longer than 1 hour. The group of students exsisted of 5 nationalities and it was really fun to meet them all. After a while we went outside to wait for a small ven which would pick us up and bring us to the hotel. In the burning sun, about 32 degrees without sunburn and my white Dutch skin, we stepped in the bus and arrived at the hotel where we would sleep that night! And what kind of a hotel! Meliá Avenida Americana.

My roommate at the hotel came from Island. She was really friendly and nice and her English was so good. She told me that it can be -20 to-30 in the winter in Island, and then i’m nagging about the cold Holland. For this reason she had brought way too much thick clothes with her and way too less airy clothes. I really learned some nice things about Island and she also learned about Holland. We simple had a nice time together. Before dinner we had a meeting at 9 PM which gave us the most important information. I know, the dinner is so so so late here in Spain. They gave us AFS t-shirts and they also told us how to come to our final destination the next day. That night we ate delicious (Spanish and healthy) in the restaurant room of the hotel, and I felt like a milionairy woman for around 2 hours due too all the luxery. I sat on a table with 2 Islandic people, 1 german boy, 5 americans, 1 polish girl and myself. Once we sat in the bus in Madrid to the trainstation I forgot my phone charger so i went back into the hotel, as fast as WE could (I wasn’t the only one who forgot her phone charger), we let the people of the hotel make a new room card, especially for the 5 minutes for us to get able to enter the room to get our chargers. I took the charger and ran back to the bus. Once at the trainstation we all ate something and everyone bought some water because it was bloody hot.

The travel to Valencia took about 1,5 hour, and i sat in one AVE which is a very fast train and which is able to reach velocities up too 300 km/h. I also had a seat next to a snoring Spaniard :P When we stepped out, we were neatly received (like everything is organized so good from AFS). And guess who received us? All the hostfamilies were waiting there for us at the station. Didn’t expect that! My hostfather, hostmother and hostbrother (10 years old, so cute!) were waiting for me at the station! I’m received very lovely, they directly took my into hugs and everyone was so happy. My hostfather took my heavy suitcase out of my hands to help me, because they didn’t permit me to carry it myself anymore. My hostbrother took my 28Liters bagpack that was almost as big and heavy as he was. For this reason he decided to gave it back to me. He took my hand, and didn’t stop with holding my hand anymore. He called me ‘mi guapita’ with means ‘you handsome girl’. So cute! He is very lovely and loaded with a lot of energy but so adorable. In the car from the station to Llíria, my home town for this year, we talked very well. I’m so happy that I already learned some Spanish in Holland, but I still have enough challenge to understand the Spaniards. After 20 minutos driving we arrived at ‘home’. And what a house! I was received by my hostbrother of 16 years and my hostsister of 13 years, who were waiting for my with a lot of love and with a big big flag of ‘welcome in your home!’ I felt so welcomed! Do you want to read more adventures about the house, the paraids, the city, the food, the family and the beginning of my language barrier? You can read that in the next blog! You can find the photo’s of this blog at the button ‘Photo’s!

Hasta la vista,

Beau

-----

Viaje a España

Ahí estabamos, en el aeropuerto. Después de media hora de retención, con dudas por si ibamos a llegar a tiempo, mi madre y yo llegamos en el aeropuerto. Teníamos que estar ahí a las 11.30, pero llegamos incluso un poco antes. Emocionante, la idea de que nos faltaban solo 10 minutos para decir adíos. Cuando encontramos el voluntario de AFS, más o menos a las 11.30, quedamos que ibamos a vernos de nuevo a las 12.30, para tener un poco más de tiempo libre juntas en el aeropuerto hasta que tenemos que decir adios de verdad. Hasta que tuve que pasar por la duana de verdad. ´Nuestra última hora´, dije, y como muy tipico para 2016, todos estaban en el móvil. Tambien hemos bebido algo en ´the observation deck´ de Schiphol (el aeropuerto).

Ahí estabamos, ahora fue el momento, la hora de la despedida. Lagrimas ya venian sin querer, pero la verdad era que me daba igual. Estabamos con un grupo de 4, de el cual 3 iban a ir a España y una chica a portugal. Yo estaba llorando pero no me importaba, todo el mundo estaba llorando. Ultimos abrazos, ultimos besitos. Ya. Teníamos que pasar por la puerta donde los padres ya no podían acompañarnos. Una vez en la duana, fue un poco duro, pero al final fue mejor de lo que pensabamos. La despedida había pasado, había acabado. Porque estabamos las 4, y nos entendíamos perfectamente, y por eso la trizteza no era tanto. En realidad lo pasamos bien, reíamos, hablamos, y sin darnos cuenta ya estabamos en el avion.

El avion no era muy grande. Para los que les gustan: Boeing 737-800, KLM. No teníamos mucho retraso, antes de darnos cuenta ya estabamos en el aire. Tan rapido como estabamos en el avion, tan rapido acababa el vuelo y salímos. Llegamos en Madrid, donde una voluntaria de AFS nos iba a esperar. Primero coger las maletas, y buscar un baño. ´Primera vez mear en España!´ ´Dijo una acompañera de viaje, y me hizo reír mucho. Coger las maletas tambien fue muy facil: mientras estaba hablando, deje pasar la maleta en la cinta inconscientemente. Pues, esperamos otra ronda. Una vez encontrado a AFS, tuvimos que esperar una hora más para otros estudiantes que tambien iban a ser recogidos por AFS. Una hora, o a lo mejor un poquito más. Al final, en el grupo hubo gente de 5 nacionalidades y lo pasamos genial. Despúes de un rato salímos fuera para esperar al autobúsito que nos iba a llevar al hotel. Con el sol quemando nuestra piel, sobre unos 32 grados, sin crema de sol en mi piel blanca de Holanda.. Así entramos en el autobúsito y llegamos al hotel donde dormimos esa noche.. y madre mía.. qué hotel! Melía Avenida Americana.

La chica que dormía conmigo en el cuarto venía de Islandia. Era una chica super simpatica y su Inglés tambien estaba muy bien. Me contaba que los inviernos en Islandia pueden ser -20 o -30 grados, y yo que siempre me  estoy quejando sobre Holanda. Por eso, se había traido ropa super gorda, y apenas ropa de manga corta. Aprendí muchas cosas chulas sobre Islandia, y ella sobre Holanda, y simplemente lo pasamos bien. Antes de la cena, que era a las 9 (sí, la cena en España es super tarde), tuvimos una reunion en la que nos contaban las cosas más importantes. Dieron camisetas de AFS y también nos dijeron como llegar a nuestro destino final al dia siguiente. Esa noche comímos delicioso, Español y sano, en la sala del restaurante del hotel, y por 2 horas me sentí milionaria por todo el lujo. Estaba en una mesa con 2 Islandesas, 1 alemán, 5 americanos, 1 polaca y yo misma. Una vez en el autobus en Madrid hacia estación de trenes olvidé mi cargador del movil. Unos minutos antes de que el autobus saliera, corrí dentro del hotel juntas con una otra chica que tambien había olvidado su cargador, y nos tenían que hacer una nueva tarjeta para la habitacion. Cogí el cargador y entré otra vez en el autobus. En seguida salió. En el estación de trenes compramos comida todos y todo el mundo compró agua, porque nos moríamos de calor.

El viaje del tren duraba una hora y media, y estaba en un tren que llegaba a velocidades hasta 300 km por hora. Se llamaba Ave. Estaba sentada al lado de un Español que estaba roncando. Cuando salímos del tren (siempre organizan las cosas super bien con AFS), nos acogieron. Y quienes? AFS? Todas las familias acogidas nos estaban esperando en el estación! Mi padre acogido, madre acogida y mi hermanito acogido que tenía 10 años y era super mono me estaban esperando en la estacion. Me acogieron con un montón de amor, directamente me empezaban a abrazar y todo el mundo estaba mega feliz. Mi padre cogió mi pesada maleta, porque yo ya no la podía llevar. Mi hermanito acogido cogió mi mochila que casi tenía tanto peso y tamaño como él. Al cabo de unos minutos decidió devolvérmelo. Me cogió la mano y no la soltó. Me llamó ´mi guapa´. Qué mono! Es un chiquito muy amable, vivo, intranquilo, ruidoso y adorable. En el coche de la estacion a Lliria, la cuidad donde me quedo todo el año, tambien hemos hablado bien. Estaba muy feliz porque ya he estudiado un poco del idioma, pero aún tengo suficiente reto para entender a los Españoles. Al cabo de 20 minutos, llegamos en ´mi casa´. MADRE MIA QUE CASA. Me acogieron con una bandera donde ponía ´welcome home´ y tambien mi hermano acogido de 16 años y mi hermana acogida de 13 años me estaban esperando con mucho amor. ¿Quieres saber mas aventuras sobre mi casa, los desfiles, la ciudad, la comida, la familia y el principio de mi barrera linguistica? Lo leerás en el siguiente blog. Las fotos de esta historia ya estan en el blog.

Hasta la vista,

Beau