Blog 4 (NL - ING )

De herfst is aangebroken, maar het is hier nog hartje zomer. Tenminste, volgens mijn mening. Mijn klasgenoten beginnen al te zeuren dat het koud is, en ik ga nogsteeds iedere ochtend de deur uit met korte mouwen. Maar goed, ik zal wel Nederlands bloed hebben. Iedere dag is het hier voor mijn gevoel nogsteeds minimaal 25 graden. Iedereen kijkt mij raar aan als ik zeg dat ik het warm heb... Een raam zetten ze echt niet voor me open, ik lijk wel gek met mijn uitspraken. Niet alleen wat betreft de warmte ga ik iets anders met het weer om hier in Spanje: afgelopen weekend heeft het voor de tweede keer geregend en dit is heel bijzonder. Waar de paraplu's eerst voor decoratie gebruikt werden, werden ze nu ingezet als bescherming voor een paar druppeltjes water. Later die avond heeft het trouwens echt gedonderd en gebliksemd en de mensen raakten helemaal in paniek. Doordat hier in Spanje veel meer reliëf is, ook in de binnenstad, veranderden de wegen in stromende rivieren. De oneffenheden in de wegen werden opgevuld met water, en er was geen auto die hier doorheen durfde te rijden. En ik maar lachen, lachen, lachen. Bijzonder hè, regen. Ik heb mensen nog nooit zo blij zien zijn om een regenbui. Mensen in Nederland, neem hier een voorbeeld aan en laat de regen je dag niet verpesten.

Op school gaat het goed. Ondanks de taalbarriere is het niveau hier een stuk lager. Doordat de niveau's hier niet gescheiden worden zoals in Nederland met MAVO/HAVO/VWO/etc. Houdt de docent het gemiddelde maar aan. Ik schat dit niveau op 'MAVO' niveau. Aangezien ik VWO doe in Nederland, zijn de lessen dus best wel te overzien (en dit is zacht uitgedrukt). Het enige echte obstakel is de taal. Ik ben dan ook de meeste tijd kwijt om alles te vertalen. De schoolvakken zijn niet heel verschillend. Ik heb het volgende vakkenpakket gekozen: wiskunde, valenciano, economie, tutoria (mentoruur), muziek, tekenen, godsdienst, engels, latijn, geschiedenis/aardrijkskunde/maatschappijleer (1 vak), gym en castellano (Spaans). Valenciano is de regiotaal. Aangezien ik eerst Castellano probeer te leren, volg ik geen Valenciano: deze uren mag ik vervangen door voor mezelf Castellano te leren (met af en toe een privéles vanuit school). Je moet je het volgende voorstellen: probeer een buitenlander Nederlands en Fries door elkaar te leren, tegelijkertijd. En Fries lijkt meer op ABN dan Valenciano lijkt op Castellano. Daarom heb ik dus geen Valenciano. Tijdens Engels verveel ik me dood. Ik heb extra werk gekregen, maar gek genoeg verveel ik me nogsteeds dood. Het voelt dan ook als een hele opluchting dat ik tijdens de 2 uurtjes Engels per week eindelijk Engels 'op niveau' kan praten met Sali.

Mijn schooldagen duren van 8.30 tot 13.30. Behalve op maandag, dan kan ik een half uurtje langer uitslapen. Eerste pauze 30 minuten, 2e pauze om 13.30. De meeste leerlingen (ik ook) lunchen gezamenlijk op school. We krijgen iedere dag een warme maaltijd van school. Vanaf 14.10 kan het wachten beginnen want om 15.00 kan ik met de auto naar huis. Ik hang wat rond met vrienden, maar ik kom maar niet tussen de gesprekken: Die Spanjaarden praten veel te snel en schreeuwen er wat af! Dus ik kijk gewoon 45 minuten voor me uit, want ik heb de kans niet om iets te zeggen. 'No, beau?' 'Que?' Af en toe krijg ik zo'n vraagje om uit dromenland te komen. Een keer werd ik uit dromenland gehaald door Anna, een vrouwtje wat werkt in het internaat (zit aan de school vast), ze praat Nederlands!

Iedere dag tot maximaal 13.30 les, op maandag zelfs 9.00 beginnen, 3 volle maanden zomervakantie... het lijkt wel een droom. Maar zoals de meeste dromen bedrog zijn, is deze dat ook. Mensen in Nederland, vrees niet dat jullie meer school hebben dan ik. Vanaf oktober tot en met mei duren mijn schooldagen van 8.00 tot 17.00, alle 5 de schooldagen. Ook zal ik af en toe op donderdagavond naar school moeten. De reden hiervoor, is omdat ik een groot project ga beginnen samen met mijn klas. Aan het einde van het jaar hebben we een opvoering en het wordt spectaculair. 1,5 uur, zonder woorden, een topvoorstelling neerzetten: ik ben super enthousiast! Just like my teacher. Het is niet zomaar een voorstelling, het wordt tien keer bijzonderder dan de groep 8 musical. Er wordt hoog niveau verwacht. Semiprofessioneel. We moeten keihard aan de bak en de hele theaterzaal zal vol zitten, zoals alle voorgaande jaren. De school schijnt jaarlijks meer dan duizend euro te besteden aan alle benodigdheden. Om te oefenen voor het project, krijgen we gedurende het jaar kleine opdrachten. Wat moet je je daar bij voorstellen? We moeten binnenkort met de hele klas doodserieus het voor leerlingen verboden kantoor van de directeur betreden: alle gezichten moeten doodserieus blijven. Geen grijns, niks! En de directeur weet van niks. Een andere opdracht zal zijn dat we in groepjes door de school lopen en de klas moeten binnenstormen en een discussie moeten aangaan met de docent waarom we de les onderbreken. Pas aan het einde van de dag mogen we de boze docent vertellen dat dit allemaal voor het project is.

De school is streng en is best verschillend. Wordt je gesnapt met je mobieltje, ben je hem 3 maanden (!) kwijt. Dit is de reden dat veel leerlingen hun mobiel ook thuislaten. Wat ik heel fascinerend vind hier, is dat de mensen niet leven voor telefoons. De interne leerlingen, die van maandag tot vrijdag in het internaat verblijven, hebben hun mobieltjes zelfs thuis. Althans, de meesten. Als ik op een verkeerde plek in de school sta, bijvoorbeeld op het verkeerde plein of ik ga naar de verkeerde WC, wordt er meteen een uitbundig gesprek met je gevoerd. Wil ik ergens heen, moet ik dat minimaal 1/2 dagen van tevoren overleggen met 3 partijen. Verder maakt iedereen hier in de school ook netjes huiswerk. In Nederland ben je normaal als je nauwelijks huiswerk maakt en krijg je een negatieve sticker op je voorhoofd als je altijd netjes je huiswerk af hebt. 'Oh die, die altijd huiswerk maakt.' Hier maakt iedereen netjes huiswerk, let iedereen goed op in de les en doet iedereen goed mee. Hier moest ik wel eventjes aan wennen.

Een ander verschil met Nederland, ik heb hier geen boeken. We krijgen wel stencils, maar er wordt vaker iets op het bord geprojecteerd wat we moeten doen. Alles is hier elektronisch. Een voordeel hiervan is dat de schooltas lekker licht is, een nadeel hiervan is dat je alle opdrachten moet overschrijven in je schrift wat best zonde van de tijd is. Ook is het lastig voor mij, omdat je hierdoor erg goed moet luisteren naar de uitleg van de docent, en door de taalbarriere is dat lastig. Nog een verschil: de school is hier erg kleurloos en de lokalen zien er dood uit. Alles is wit, net als de meeste huizen in Spanje. Ook gaan de deuren in de pauze dicht en moet iedereen naar buiten het schoolplein op, frisse neus halen. Eenmaal buiten mijn appeltje aan het eten, zie ik de kinderen van de basisschool in hun uniformpjes spelen en lol maken. Super schattig. Mijn school is een basisschool en middelbare school in één. De leerlingen worden gescheiden qua uiterlijk door middel van een uniform. Als laatste wil ik zeggen dat het voor mij erg op een basisschool lijkt: we hoeven niet te verhuizen van klaslokaal, dat doet de docent. Onder de tafel zit een soort laatje waar je spullen in kwijt kan, precies zoals op de basisschool. Het niveau, de kleine kinderen, één klaslokaal, naar buiten in de pauze, etc.. voor mij is het een basisschool.

Aan het einde van de schooldag ben ik normaal gesproken erg moe, omdat ik de hele dag energie verspil door te luisteren naar al het Spaans. In de auto naar huis val ik bijna in Slaap. Thuis wordt Valenciaans en Castellano door elkaar gesproken dus dat is erg verwarrend, vooral als ik erg moe ben. Thuis probeer ik me maar aan te passen aan de Spaanse cultuur, en probeer ik een siësta te doen. 'Als je moe bent, val je zo in slaap.' Hoe mooi het ook klinkt, en hoe moe ik ook ben, op een of andere manier heb ik moeite om midden op de dag in slaap te vallen. Maar heel soms lukt het! En wat voelt dat fijn! Ik slaap veel, vooral in het weekend, want het luisteren en begrijpen van het Spaans de hele dag maakt me gewoon moe.

In mijn stadje zijn er heel veel feesten, iedere week wel één. Dit komt omdat het zo'n katholieke gemeente is. Over twee weken komt er dan ook een bijzonder feest aan: de stierengevechten. Het lijkt me zo gaaf om dit een keer mee te maken, alhoewel ik wel gemengde gevoelens heb over de behandeling van die stieren. Ik ben namelijk geen voorstander van tijgers knuffelen, olifanten berijden en stieren opjagen. Anderzijds, in Nederland zie je dit niet, dus ik wil het niet missen.

Nu even wat over afgelopen weekend. Afgelopen weekend heb ik één dag het eten gekookt. Ik neem teveel hooi op de vork volgens mijn familie. Het gekke is dat ik (bewijze van spreken) geen simpele aardappel kan koken maar wel een heel culinair feest voor 6 personen op tafel kan zetten. Ik probeer van alles, maar de paella ga ik niet aan beginnen: die kookt een echte Spanjaard het best. Éen avond ben ik naar een gratis concert geweest met mijn gastmoeder en gastbroertje. Het was een concert door studenten van het conservatorium. Niet veel ouder dan 20 jaar. Een mis van dans en zang. Erg indrukwekkend. Het orkest was erg goed, de dans was goed en de zang mag nog wat aan gewerkt worden, haha. Wel kwamen er allemaal musical liedjes in voor, die me echt aan vroeger (de jaren 70) doen denken. Al met al was het een leuke avond, en hebben we nog een half uur in de concertzaal gewacht omdat het buiten regende. Ik weer lachen, haha. Nog geen 100 meter afstand van de auto. De zondag heb ik de moeder van mijn vriendje ontmoet, en meteen een cadeau gekregen. De hele familie was erg open, en we hebben gezamenlijk geluncht in een mooi stadje met uitzicht op de bergen en een bos. Ondanks dat niemand in de familie Engels sprak (behalve mijn vriendje) ging de communicatie best goed. We hebben in totaal 4 uur aan tafel gezeten, en paella gegeten. Suuuuuper lekker.

Als laatste onderwerp wil ik graag iets heel bijzonders schrijven wat me echt een brok in de keel heeft achtergelaten. Afgelopen vrijdag op school stond de hele schooldag in het teken van pesten. Geen lessen, alleen maar activiteiten rondom pesten. In Nederland is het al wel een erkend onderwerp, maar wordt er geen aandacht aan besteed op school. We begonnen de dag met het kijken van een film over pesten in de schoolbioscoop (Ja, deze school heeft een zwembad en een bioscoop). Daarna hebben we het een en ander besproken, een muurkrant gemaakt en met zijn allen (de klas) gepraat over het wie/wat/waar/waarom/hoe/etc. Na de pauze gingen we met z'n allen in een kring zitten. We hebben een soort rollenspel gedaan waarin we het dagelijks leven nabootsten. Vervolgens vroeg de docent de leerlingen op te staan en aan de andere kant van het lokaal te staan als zij ooit gepest/getreiterd zijn of zich zo hebben gevoeld. Tot mijn grote verbazing, meer dan de helft van de klas. Er werd met alle respect van de andere helft van de klas geluisterd. De eerste mensen werden ge-emocioneerd. De docent vroeg de gepeste leerlingen wat ze voelden, om hun gevoelens uit te drukken. Eerlijk is eerlijk, dit ging niet. De één steunde de ander. Éen voor een kregen we de kans onze gevoelens uit te drukken. Ieder deed dat op zijn eigen manier. De één schreeuwde het uit, de ander kon niks zeggen maar kreeg knuffels van iedereen. Toen de halve circel ieder zijn of haar uiting had gedaan, gaf iedereen elkaar knuffels en troostte elkaar. Dit was zo'n bijzonder moment dat ik het niet kan omschrijven op papier. Ik moest ook bijna huilen, eerlijk is eerlijk. Ik meen het echt, ik kan dit niet zo mooi op papier zetten zoals het in het echt was. Iedereen had respect voor elkaar, iedereen troostte elkaar, leerlingen konden uithuilen en niemand die zich schaamde of het grappig of stom vond. De docent probeerde echt de vervelende opgekropte gevoelens uit de leerlingen te krijgen. Tot grote opluchting voor sommigen, die voelden zich na jaren opgekopt te hebben gezeten met hun gevoelens en negatieve ervaringen eindelijk bevrijd. Wat was dit bijzonder. Zelfs de docent troostte door middel van knuffels. Wat een knuffel wel niet kan doen. Dit is zeker een moment dat ik niet snel zal vergeten. Iedereen gelijk, geen pesten. Klein of groot, dik of dun, blanco o negro. Allemaal gelijk. De 2 helften mixten zich en vormden één grote kring. Iedereen elkaar omhelzend met de armen zoals ze dat ook doen voor het eerste fluitje van een voetbalwedstrijd. Je kent het wel, wanneer ze hun volkslied gaan zingen, op die manier. Iedere leerling moest één woord zeggen om dit alles te beschrijven. 'Repect', 'force', 'together', 'iguality', noem het maar op. Als afsluiting een grote groepsknuffel waarbij sommigen opnieuw ge-emocioneerd raakten. Dit moment is niet met woorden te omschrijven, niet in het Nederlands, niet in het Engels, niet in het Spaans of welke andere taal dan ook.

Als afsluiting van de dag, tijdens 'mentoruur', kregen we een demonstratie van 2 appels die op het eerste gezicht gelijk leken, maar dat niet waren. Ik kende het idee al, dus wist al wat er ging gebeuren. Resultaat: de hele klas gooide de lelijke appel op de grond totdat het in stukken viel. Ik heb die avond in bed de hele dag nagedacht, met name over het emocionele gedeelte. Hierdoor is onze klas ook meer één geworden. Ik hoop dat dit verhaal, ondanks dat ik het nooit zo kan verwoorden als het geweest is in het echt, jullie een bijzonder gevoel heeft achter gelaten. Ik hoop dat jullie hebben genoten van deze blog (kan iemand mij helpen, is het dit/deze blog?) en dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van mijn belevenissen. Foto's voeg ik apart toe dus die komen altijd 10 minuutjes later dan de post. Laat gerust reacties achter, dat vind ik leuk. Geniet van de avond, en tot de volgende blog.

Hasta la vista,

Beau

-------------------------------------------------

It’s already a while ago, but like i told you before, i won’t write as much as my first week during my year in Spain. You have to think about once in 1 or 2 weeks. The autumn has come, but acutally it’s even more than summer here. Well, at least in my opinion. My classmates are already complaining about the cold tempratures, and i still go out of the house with short sleeves every morning. I think there’s only one conclusion: i have got Dutch blood. for my feeling it’s still 25 degrees every day, at least. I get a lot of suprised and strange faces towards me every day, when i’m saying that i’m hot at that moment. They really don’t open a window for me, i look like a crazy girl when i want an open window. Not only the heat is different from holland. Last weekend it has rained for the second time since my arrival and that’s very rare! Normally the umbrella’s are used for decoration, but today the people really used them the way the umbrella’s should be used. Protection for the few tears which are falling down from the clouds. Later that night there really was thunder and lightning. People got in panic. The roads got filled up with water and there wasn’t a car which wanted to drive through the rain puddles. And I? Laughing, laughing, laughing.. so special! Wow, rain! Haha. I never have seen people so happy because of the rain. Holland, we can learn from this. Don't let the rain ruin your day!

At school it goes really well. Despite the language barrier, is the level of edcuation lower than in Holland. The teacher has to follow the average level because the level’s arent seperated here like in Holland (MAVO/HAVO/VWO). I think that the level in Spain is around MAVO. Because i’m doing VWO in Holland, the classes aren't very difficult. The only real obstacle is the language. I’m spending the most of the time in the class to translate everything. The schoolsubjects aren’t very different. I chose the following subjects: maths, Valenciano, economics, tutoria, music, art, religion, english, latin, socials, PE and Castellano. Valenciano is the language of the area. Because i first want to learn the normal Spanish, Castellano, i’m not following Valenciano: i can replace those hours by learning Castellano (with some private lessons from school a few times). You have to imagine this: try to teach a foreigner Dutch and Frysian at the same time. And you have to think that Fysian looks more like ABN than Valenciano looks like the official Spanish language, Castellano. And for this reason i don’t have Valenciano. During English clases i’m too bored. It really feels like a relief when i can talk English with the teacher on a normal English level. It’s almost unbelievable but my level is really close to the level of the teacher.

My schooldays are always from 8.30 until 13.30. Except for the Mondays, then i can sleep 30 minutos more. First break 30 minutes, second break at 13.30. Most of the students lunch at school together. Everyday we get a hot meal from school. And then… I can start waiting from 14.10 until ‘round 15.00 to go home by car. I just hang around with some friends, but i really can’t get into to conversations: the Spaniards all talk way too fast and they also scream and scream mucho! So my solution for that is just staring around or in front of myself because i don’t really get the chance to say something between those way too fast talking people. One time a woman made me stop daydreaming: a super nice Dutch-speaking woman works in our school and in the residence! She talks Dutch!

Everyday we maximally have got classes until 13.30. At Monday we even start at 9.00. 3 full months of summer holidays… seems like a dream. And like most people say: most of the dreams are illusions, so is this one too. People in Holland, don’t be afraid that you’ll have more school than I do. From oktober until may my schooldays will last from 8.00 until 17.00 every day! I also will have to go to school at thursday evening sometimes. The reason for this is because i’m going to start a big project with my class. We will expose it at the end of the year and i can tell you… it will be spectacular! 1,5 hours, without words, putting an amazing show on stage! I’m absolutely enthusiast! Just like my teacher. It isn’t just a performance. It will be 10 times better than my muscial of the 8th grade of primary school. They expect a high level from us. Semi-proffesional to be specific. We have to work until the sweat drops out of our skins! The whole theatre will be full of people, like all the previous years. The school seems to pay over 1000 euros every year to realize this project. To practise, we get small exersices during the whole year. How can you imagine this? I don’t know when, but it will be soon: we have to enter the office of the director of the school with the whole class, with enormously serious faces. No grinning, no one! Nadie! And the director doesn’t know anything. Another exercise for example: we have to walk through the school in small groups to disturb a class and have a kinda discussion with the teacher. At the end of the day we can tell that teacher that it was just fake to practise for our project.

The school is strict and quite different. If you get snapped with your phone, you can see goodbye to your phone for a long long time! They even told me 3 months. That’s the reason why a lot of students let their phones at home. What really fascinates me here, is that the people don’t live for the phones. The internal students, who stay in the residence during the schoolweek, even let their phones at home! They don’t have phones from Monday until Friday! Well, the most ones. If you're at the wrong place, for example at the place of the residence or i go to the wrong toilet, they immediately have to have a good conversation with you. Really, a screaming woman nocked the door and forced me to come out of the toilet. I didn’t know that i was peeing at a boys-toilet. Later, when she discovered that it was me, la extranjera, it wasn’t really bad. Just a mistake because i’m new. And she said sorry for her screaming. Do i want to go somewhere, then i have to talk 1 or 2 days in advance with at least 3 different persons. Also, everyone here makes homework! Everyone, like it has to be! In holland, you’re normal when you barely make homework and you get a negative recognition when you always make your homework like you have to do. ‘Ah, that one who always makes homework, haha!’ here, everyone makes homework like how it has to be and everyone pays attention in the classes. I have to get used to this haha.

Another difference with Holland, I don’t have books here. We get some papers, but it’s more usual that there’s something projected on the pizarra (pizarra = board) that we have to do. Everything is electronic here. The benefit is: our schoolbags aren’t heavy at all, but it’s a waist of time to write all the exercises down in your notebook. Incluiding the explanation. It’s even harder for me because you have to listen very well to the explanations of the teacher (because we obviously don’t have books) , what’s very difficult for me as a Dutch girl. So in this point of vision, i miss my book. Another difference: the school is like the oposite of colourful and the classrooms look a little bit like funerals. Everything is white, like a lot of houses too in Spain (except from my house). I think it’s because of the sun. The schooldoors are closing during the breaks and everyone has to go outside to breath in the fresh air. Once we are outside, i eat my apple like everyday. I can see the children of the primary school playing in their uniforms and having fun. So cute! My school is a primary and secundary school all-in-one. The students can be separated by clothes: only the childs of primary have to wear uniforms. As a last thing, i want to see that this school really looks like a primary school for me: the different level, the small kids, one classroom the whole day, outside during the break… for me it’s like a primary school.

At the end of the schoolday i’m usually very tired, because i spend all my energy to listen, understand and talk Spanish the whole day. In the car to home i sometimes kinda fall asleep. At home, my family speaks Valenciano and Castellano both, so i’m really confused the most of the times, and it’s even worse when i’m tired. At home I just try to adjust myself to the Spanish culture, i’m trying to do a siësta. ‘If you’re really tired, you can fall asleep everywhere and very fast.’ But even if i’m so exhausted, it’s still so hard for me to fall asleep at the middle of the day. But some some sometimes I fall asleep. And MEN, that feels good. I sleep a lot, especially in the weekends, because the listening and understanding of the Spanish the whole day just makes me tired.

In my town are a lot of fiëstas, every week there’s a fiësta. The reason for this is because it’s a very catholic community. Over about 2 weeks there will be a very special one party: LOS TOROS! The bullfights! It just looks soooo cool to me to experience this one time, though I don’t know what i have to think about the treatment of those animals. Im definately not a supporter of hugging tigers, riding elephants and scare and challenge the bulls to run. On the other hand, i won’t see this in Holland so i don’t want to miss it.

So now i’m going to talk a little bit about last weekend. Last weekend i cooked dinner one day. Like always, i’m asking much of myself and i’m always trying new (and a lot of) things with cooking. My family here also said that i’m making it myself to difficult. The strange thing is: i barely can’t cook a normal potato but i can make complete mastercheff culinary dishes for 6 persons. I’m ready to try everything except for: paella. Only a real Spaniard can cook real paella.  

One night i went to a free concert given by students of the conservatory. They all weren’t older than 20. A mix of singing and dancing, impressionating. The orchestra was really good, the dancing was good and they can work about their singing skills, haha. They sung a lot of songs which made me think about the former years ‘round the 70ties. All together we had a nice night, and we even waited in the concert hall because there was rain outside. And i was laughing again. The car was less than 100m away from us. That Sunday I met the mother of my boyfriend and she directly gave me a present. The family was really open, and we lunched together in a beautiful town with a vision at the mountains and a wood. Despite the fact that nobody in the family spoke English, we could communicate quite well. All together we sat on the table for around 4 hours, and we ate paella. So rico!

As a last subject for this blog i want to tell you guys something really special, which really gave me a knot in my throat. Last Friday at school was all about bullying. No normal classes, only activities which had to do with the subject bullying. In Holland the people know about this subject, but we don't pay attention to this subject. We started the day by watching a movie about bullying in the cinema of the school (yes, this school has got a cinema and a swimming pool). After that we talked about some things about bullying, we made a poster about bullying to hang up on the wall and we talked about the who/what/where/why/how/etc. all together with the whole class. After the lunchbreak we went to sit in a big circle (with the class). We did a kind of actuation in which we interpreted the daily life of bullying in reality. The teacher asked the students to stand up to walk to the other side of the classroom if they ever had been bullied or harassed or if they had felt like that. A big suprise for me, but more than half of the class. The other less than a half of a class listened with fully atention and respect. The first people got emocional. The teacher asked the students in the ‘I have been bullied circle’ to express their feelings. Really honest, this was too difficult. The one supported and helped the other through this difficult moment. One at the time, the students got the chance to express our feelings. And every person did it on his or her own way. The one screamed it out, and the one couldn’t say anything but got hugged and helped by the others. After everyone in the ‘i’m bullied cirle’ had expresed their feelings, everyone gave hugs to each other and supported each other. I really can’t descibe this really special moment on paper. I can’t. I also almost had to cry, honestly. I’m serious, I can’t write this on a paper the way it happened in reality. Everyone had respect for each other, everyone helped and supported each other. Students could cry if they wanted and there wasn’t anyone who felt embarresed to cry. Nobody thought it was stupid or funny. The teacher really tried to get the for-over-many-years-hidden-anoying-feelings out of thee students. A real relief for some of the students, they finally felt liberated from their negative feelings after years. Even the teacher gave hugs to the students. What a hug can make you feel like… this is absolutely a moment that i won’t forget that fast. Everyone igual, no bullying. Small or big, fat or skinny, blanco o negro. Everyone igual. The 2 half sides of the class came together and we reunited as one big circle. Everyone embracing each other. Like the people do before the first whistle of a football match. You know, when they are going to sing the national anthem. Like that. Every student had to say one word to describe this everything. ‘respect’, ‘force’, ‘together’, ‘iguality’, and more.. as a completion of all we had a big team-hugg with 24 people, which emocionated some people again. I can’t describe this moment with words. Not in English, not in Dutch, not in Spanish or every other language.

To end this day, during tutoria, we got a demonstration of 2 apples which seemed like being the same in the first place, but they weren’t. I already knew the idea, so i knew what was going to happen. Result: the whole class threw the ugly apple at the ground until it broke in different pieces. That night I thought about the day the whole evening in my bed, especially about the emocional part which i described. Thanks to this day, our class has grown closer together. I’m hoping that this story, despite the fact that I can’t describe it with the words i know in Dutch, English, Spanish, or any other language, has left a special feeling for you. I hope that you enjoyed this (long) blog and I hope that you’re up to date again about my adventures. Photo’s will be added apart from this story so they will be online 10 minutes later. I really like reactions, so don’t be afraid to write me a nice reaction. Enjoy your night, and i see you in the next blog.

Hasta la vista,

Beau